Σημειώσεις ενός υπαρξιστή

"Βρέθηκα σε ένα θέατρο, εγκλωβισμένος. Εκεί έκανα πρόβες για το μέλλον. Αλλά οι πρόβες ήταν ήδη το έργο".

"Πώς να ζήσω τη μία και μοναδική ζωή μου;" Με αυτό το ερώτημα αρχίζει το βιβλίο Σημειώσεις ενός υπαρξιστή.

"Πώς κερδίζει κανείς στο παιχνίδι της ζωής; Κανείς δεν ξέρει να μας πει. Αλλά και αν μας πει, δεν λύνει τον δικό μας γρίφο".

Λόγος ανένταχτος, στίχοι ποίησης ή και σκέψεις, μάλλον αφορισμοί, ένα λογοτεχνικό είδος που τείνει να εκλείψει στην εποχή μας.

Ο συγγραφέας "πιασμένος στον ιστό του κόσμου... μερικές φορές γίνεται πολύ ενοχλητικός. Συμπεριφέρεται σαν ο μελλοθάνατος που είναι".

Ψυχοθεραπευτής στο επάγγελμα "επιλέγει να θυμάται την υπαρξιακή του κατάσταση... για να ξυπνάει από τον λήθαργο της καθημερινότητας".

Αυτοσαρκάζεται. "Είναι τραγικό να είμαι μετριότητα. Παρηγοριέμαι πως θα ήταν ίσως ακόμα πιο τραγικό αν ήμουν μεγαλοφυΐα".

Και καταλήγει: "Δεν συνιστώ τον θάνατο. Το τίποτα είναι πολύ μονότονο για τα γούστα μου".

Αφορισμοί που διαβάζονται όλοι μαζί σαν "να διαβάζουμε τον εαυτό μας", αλλά και ο καθένας χωριστά σαν να ήταν ξεχωριστό βιβλίο.

"Υπάρχουν πολλοί τρόποι να δείξεις ποιός είσαι. Πάρε το καθετί τοις μετρητοίς. Δες το γι'αυτό που είναι, με σεβασμό αρχαιολόγου μπροστά σε εύρημα".