Της μεταπολίτευσης χαμένη γενιά

Η πρώτη εφημερίδα που διάβασα μιλούσε για μια οργάνωση που τη λέγαν «17 Νοέμβρη» και τα μέλη της πυροβόλησαν και σκότωσαν το σταθμάρχη της CIA στην Ελλάδα, τον Ρίτσαρντ Γουέλς. Όμως εγώ η μόνη ΣΙΑ που ήξερα ήταν η Σία Γεωργακοπούλου, η συμμαθήτριά μου, και ο μόνος Αμερικανός στην Ελλάδα ο Τζόνι. Εγώ δεν ήξερα τι είναι το ΝΑΤΟ. Νόμιζα πως ήταν κάποια εταιρεία ξένη, αλλά έβλεπα ότι ο Τζόνι φορούσε ρούχα στρατιωτικά κι εμένα τα στρατιωτικά δεν μου άρεσαν. Γιατί... το απόγευμα μιας Παρασκευής που ο Απρίλης είχε 21, κι ήταν ο 1967, στο δρόμο περνούσαν φορτηγά αυτοκίνητα που στη σκεπασμένη καρότσα τους μετέφεραν φαντάρους με όπλα, κι εγώ τους κοιτούσα, κι αυτοί μου χαμογελούσαν, αλλά τους φοβόμουν, κι από τότε πολύ τους φοβάμαι αυτούς που κρατούν όπλα στα χέρια και φορούν ρούχα στρατιωτικά...
...Αλλά εγώ για τους Αμερικάνους έλεγα. Κι ύστερα κάνοντας «πράκτις» στα αγγλικά έμαθα πως CIA δεν ήταν η Σία, αλλά η Central Intelligence Agency (όμως το Κόμμα μας είχε πεί πως τα αμερικάνικα είναι η γλώσσα του καπιταλισμού κι εγώ τα μίσησα μαζί με τον καπιταλισμό, κι έκτοτε ποτέ δεν κατάφερα να μιλήσω σωστά -με προφορά λαρισινή τα έλεγα μη τυχόν και χάσω την ντοπιολαλιά μου).