Τη Μέρα που Πάγωσαν τα Όνειρα

Η ωμή πραγματικότητα ήταν μπροστά της. Έχασε τα πάντα. Τους γονείς της, τον αγαπημένο της, τον τόπο της. Οι Τούρκοι βίασαν το σώμα, την αξιοπρέπεια, όλο το είναι της. Οι δικοί της την ψυχή της. Το σώμα της θα γιατρευτεί. Την ψυχή της όμως ποιος θα την γιατρέψει; Όσο και να ήθελε να ξεφύγει από το παρελθόν, δεν μπορούσε ποτέ να ξεχάσει. Ήξερε ότι δεν είχε τίποτε να περιμένει από κανέναν. Μόνο στα δικά της πόδια στηριζόταν. Κανένα δεν εμπιστευόταν. Σε κανένα δεν μίλησε. Ποιος μπορούσε να την καταλάβει; Δεν θα επέτρεπε σε κανένα να πει το παιδί της «Παιδί του Τούρκου». Από πολύ νωρίς φόρεσε την πανοπλία της και ρίχτηκε στον αγώνα. Πάνω που νόμιζε ότι τα κατάφερνε αρκούσε ένα βράδυ να έρθει στον ύπνο της ο μαυριδερός άντρας με το κουρεμένο κεφάλι και τη χαρακιά από παλιά πληγή στο μάγουλο για να της θυμίσει τα όσα πέρασε Δεν δέχτηκε την ήττα. Διεκδίκησε με πείσμα και κέρδισε. Έγινε δυνατή για να μην την καταβροχθίσει ο κόσμος με το μεγάλο στόμα και τα κοφτερά δόντια. Πάλεψε με όσες δυνάμεις είχε. Και όταν τις έχανε έβρισκε άλλες πιο δυνατές που ούτε η ίδια πίστευε ότι τις είχε. Πολλές φορές γινόταν θεριό ανήμερο. Μετά μετάνιωνε και ηρεμούσε. Τι της έφταιξαν οι άλλοι;