525 τάγμα πεζικού

Κλαυσίγελος μέχρι δακρύων για το μυθιστόρημα αυτό του Χαριτόπουλου είναι η αντίδραση του κάθε νοήμονα αναγνώστη. Κείμενο που με ελαφρύ και σκωπτικό τρόπο διεκτραγωδεί τα γεγονότα της επιστράτευσης του 1974. Ένας απέραντος χαβαλές και μια χαλαρότητα ακόμα και στις πιο σοβαρές και τραγικές ιστορικές στιγμές είναι εκείνα τα στοιχεία που κυριαρχούν στο μυθιστόρημα και χαρακτηρίζουν τη ελληνική ψυχοσύνθεση τόσο που αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει κάποια έστω υποτυπώδης επαφή με τη σκληρή πραγματικότητα. Στο βιβλίο, την ώρα που διαδραματίζονται τα τραγικά γεγονότα της τουρκικής απόβασης στην Κύπρο και της πτώσης της Χούντας, βλέπουμε κάποιους ταλαίπωρους εφέδρους να παρουσιάζονται στον ελληνικό στρατό που εμφανίζει καθαρά συμπτώματα διάλυσης και αποσύνθεσης. Ένα διοικητής μισομέθυσος, ένας καπάτσος μικροαπατεώνας αξιωματικός εφοδιασμού, ένας δυσκοίλιος στρατολόγος και πολλοί άλλοι έφεδροι διαρκώς πολιτικολογούντες αξιωματικοί μαζί με ένα τσούρμο φαντάρους που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το σπιτικό τους και ο εαυτούλης τους απαρτίζουν τον περιφερόμενο θίασο του τάγματος που καμιά σχέση δεν έχει με στρατό ο οποίος προετοιμάζεται για πολεμική αναμέτρηση. Αν τα πράγματα έγιναν ακριβώς έτσι ή περίπου έτσι και δεν είναι γέννημα της ζωηρής φαντασίας του σ. ή της διάθεσής του να διακωμωδήσει το μιλιταριστικό πνεύμα, τότε καλά παθαίνουμε όσα κατά καιρούς παθαίνουμε σαν άτομα , σαν κοινωνία, σαν κράτος. Η πραγματικότητα δεν είναι παιδική χαρά και αν ¨οι Έλληνες αεί παίδες εισί¨ και συνεχίζουν το ίδιο βιολί δεν νομίζω ότι θα έχουμε πολύ μέλλον ακόμη…