Εγώ που δε γνώρισα τους άντρες

Μετά από ποια ανεξήγητη καταστροφή σαράντα γυναίκες βρέθηκαν κλεισμένες σε μια υπόγεια φυλακή, υπό τη βουβή επιτήρηση απαθών φρουρών; Ποιοι νόμοι διέπουν την αναπόφευκτη επιβίωσή τους, πέρα απ’τη λογική και το χρόνο, ενώ εκείνες χάνουν σιγά σιγά τις αναμνήσεις τους; Ποια τύχη ή ποιο σχέδιο ανάγκασαν την αφηγήτρια να ζήσει, παιδί ακόμα, ανάμεσα σε κείνες τις ενήλικες; Είναι η μόνη που δεν ξέρει τίποτα, που δε θυμάται τίποτα: ωστόσο, είναι αυτή που επαναφέρει το χρόνο, τη σκέψη, την επιθυμία. Κατά συνέπεια, η εξέγερση αποκαθιστά την αυτοεκτίμηση στη φυλακισμένη. Η δυναμική αφηγήτρια αυτού του υπέροχου «λογοτεχνικού θρίλερ» επιβάλλεται και συγκινεί, εφόσον ταυτιστούμε μ’αυτή την επίμονη αναζήτηση της οποίας στόχος, στη μέση μιας μυστηριώδους ερήμου και μιας ανελέητης μοναξιάς, θα μπορούσε να είναι η προσέγγιση της ανθρώπινης φύσης. Καλογραμμένη, έξυπνη και συναρπαστική αυτή η ιστορία – για τη στέρηση των αισθήσεων, την απώλεια της μνήμης και την άρνηση της ανθρώπινης τρυφερότητας – είναι ο απόλυτος θρίαμβος της ανθρώπινης ψυχής. Το τέλος, απρόσμενο και τραγικό, συγκλονίζει. Ενα δυναμικό θρίλερ.