0
Your Καλαθι
Ο Παράκελσος και η ουσία της διδασκαλίας του
Έκπτωση
25%
25%
Περιγραφή
Η παρούσα 2η έκδοση, είναι αναθεωρημένη και εμπλουτισμένη εν σχέσει προς αυτήν της πρώτης (1992).
Ο Παράκελσος υπήρξε μια από τις φωτεινότερες διάνοιες στην ιστορία του ανθρωπίνου πνεύματος και σίγουρα ο μεγαλύτερος αποκρυφιστής και αλχημιστής που ανέδειξε η Δύση κατά τον Μεσαίωνα. Υπήρξε πανεπιστήμων και συγχρόνως θεμελιωτής της ομοιοπαθητικής. Μάλιστα ήταν τέτοια η προσφορά του, ώστε το 1993 πολλές Αμερικανικές και Ευρωπαϊκές Ιατρικές σχολές, προέβησαν σε επετειακές εκδηλώσεις για τα 500 χρόνια από τον θάνατό του.
Με το πνευματικό σκότος του Μεσαίωνα να είναι ακόμη πυκνό, η εμπνευσμένη και τολμηρή φωνή του Παράκελσου, ήρθε να σπείρει τον σπόρο της υπερβατικής Αλήθειας, ανατρέποντας και διαμορφώνοντας τον επιστημονικό τρόπο σκέψης. Για τον σύγχρονο σπουδαστή της Αποκρύφου Γνώσεως, αποτελεί ευτύχημα το γεγονός ότι ο Franz Hartmann -ένας έμπειρος και ευσυνείδητος ερευνητής του αποκρυφισμού- ανέλαβε να παρουσιάσει και να αναλύσει με τόσο συστηματικό και κατανοητό τρόπο, τις βαθιές και θεόπνευστες ιδέες του Παράκελσου. Εκτός από τα βιογραφικά του στοιχεία, παρατίθενται επιγραμματικά και τα 106 διασωθέντα γραπτά έργα του ιδίου και των μαθητών του, μαζί με μια πλήρη ερμηνεία της ορολογίας του Παράκελσου.
Ο Hartmann προέβη σε μια εξαιρετική συστηματοποίηση της Διδασκαλίας του Παράκελσου, παραθέτοντας τα εξής κεφάλαια: Κοσμολογία, Ανθρωπολογία, Πνευματολογία, Μαγεία, Ιατρική, Αλχημεία και Αστρολογία, Φιλοσοφία και Θεοσοφία.
«... Παρότι νωρίτερα υπήρξαν και άλλοι αλχημιστές,
ο Παράκελσος ήταν ο πρώτος που κρίθηκε άξιος να δεχτεί
την πραγματική μύηση, την τελευταία αυτή τελετουργία,
που μεταβιβάζει στον μυημένο τη δύναμη να διανύσει
τον ιερό τόπο έως τη “φλεγόμενη βάτο” και να
“θέσει επί του πυρός τον χρυσό μόσχο, μέχρι να γίνει στάχτη
και να σκορπίσει την τέφρα του επί των υδάτων”».
Ε.Π. Μπλαβάτσκυ «Αποκαλυμμένη Ίσις», Τόμος Β, Βιβλίο 3ο, Κεφάλαιο VIII.
Απόσπασμα από την Εισαγωγή του Franz Hartmann:
[…] Είναι δύσκολο για το φως της αλήθειας να διεισδύσει σε μια διάνοια υπερφορτωμένη με ιδέες, στις οποίες προσκολλάται με επιμονή. Αντιθέτως, όσοι δέχονται να ακούσουν τις ιδέες των άλλων και να τις αξιολογήσουν -εκλαμβάνοντάς τες ως βοηθούς και όχι ως οδηγούς-, διευρύνουν το πνεύμα τους, έχουν τη δυνατότητα να ανυψωθούν με τα φτερά της δικής τους αδέσμευτης νόησης στον κόσμο των Ιδεών και ίσως να γνωρίσουν την αλήθεια. Και στη δική μας εποχή υπάρχουν παρόμοιες διάνοιες. Ο κόσμος κινείται σπειροειδώς και οι μεγαλύτεροι σύγχρονοι φιλόσοφοι προσεγγίζουν με τη νοητική τους τροχιά έναν τόπο, όπου έρχονται σε συζυγία με διάνοιες όπως αυτές του Πυθαγόρα και του Πλάτωνα. Μόνον ένα αδαές “σχολιαρόπαιδο” πιστεύει πως γνωρίζει περισσότερα από τον Σωκράτη και τον Αριστοτέλη, επειδή διάβασε μερικές νέες θεωρίες σχετικά με την ύπαρξη του Κόσμου και έχει στη διάθεσή του κάποιες σύγχρονες εφευρέσεις. Αν όμως οι σημερινοί μας επιστήμονες γνωρίζουν περισσότερα για τις μηχανές και τις μορφές επικοινωνίας από ό,τι οι αρχαίοι, οι τελευταίοι είναι αυτοί που γνώριζαν περισσότερα για τις δυνάμεις που κινούν τον κόσμο και για τη δυνατότητα επικοινωνίας της σκέψης από απόσταση, χωρίς τη χρήση ορατών μέσων.... Η σύγχρονη επιστήμη μπορεί να έχει μεγαλύτερη επιτυχία στο να παράγει εξωτερικά φαινόμενα ή να πραγματώνει υλικές δημιουργίες για τις οποίες οι παλαιοί δεν διέθεταν τα σημερινά μέσα· οι μυημένοι όμως στις αρχαίες επιστήμες μπορούσαν να δημιουργούν εσωτερικές αιτίες για τις οποίες δεν γνωρίζει τίποτα η σύγχρονη επιστήμη και τις οποίες θα πρέπει να μάθει, αν επιθυμεί να προοδεύσει πολύ περισσότερο. Η εξέλιξη του Κόσμου δεν σταματά ποτέ. Υπάρχει μόνον πρόοδος ή οπισθοδρόμηση, ανύψωση ή πτώση...
Όταν δεν χρησιμοποιούμε ένα μέλος του σώματός μας, αυτό ατροφεί. Και μια ικανότητα που δεν χρησιμοποιείται ενεργά, χάνεται. Εάν όλος ο χρόνος και η προσοχή μας αναλώνονται στις πλάνες των αισθήσεων, τότε θα χάσουμε τη δύναμη της αντίληψης των όσων είναι πέραν από αυτές. Όσο περισσότερο κοιτάζουμε την επιφάνεια, τόσο λιγότερο γνωρίζουμε για τον πυρήνα. Όσο περισσότερο βυθιζόμαστε στην ύλη, τόσο περισσότερο χάνουμε τη συνείδηση του πνεύματος, που αποτελεί τη ζωή των πάντων. Ευτυχώς όμως για την ανθρωπότητα, κάθε κακή εποχή περιέχει και την προοπτική μιάς καλύτερης. Κάθε δράση ακολουθείται από μία αντίδραση και η πρόοδος του κόσμου μοιάζει με την κίνηση ενός εκκρεμούς που αιωρείται από τη μια άκρη στην άλλη, ενώ ταυτόχρονα προχωρά εμπρός. Εποχές άκρατου φανατισμού ακολουθούνται από περιόδους καινοτόμων ιδεών, που μπορεί να οδηγήσουν σε εποχές σκεπτικισμού. Αιώνες επιστημονικής άγνοιας, θρησκευτικού σκότους, αδιαλλαξίας και δεισιδαιμονίας, εναλλάσσονται με περιόδους πνευματικής αναγέννησης και επαναστατικών φιλοσοφικών ρευμάτων, που μπορεί και πάλι να οδηγήσουν σε αθεϊσμό και ηθική κατάπτωση. Κάθε κίνηση όμως του εκκρεμούς, ανεβάζει την ανθρωπότητα ένα σκαλοπάτι ψηλότερα στην κλίμακα της εξέλιξης. Το εκκρεμές θα μπορούσε να σταματήσει κάθε φορά που προσεγγίζει το κέντρο του, αλλά η συνεχής ώθηση που δέχεται και από το ένα αλλά και από το άλλο άκρο, το υποχρεώνει να κινείται διαρκώς. Φαίνεται ότι η εποχή μας πλησιάζει και πάλι σε αυτό το ουδέτερο σημείο. Ο άκρατος «Υλισμός» έχει εξασθενήσει. Μπορεί να φαίνεται πως έχει ακόμη πολλούς υποστηρικτές, όμως στην πραγματικότητα είναι ελάχιστοι αυτοί που πιστεύουν συνειδητά στο δόγμα του...
Τα μάτια ενός κόσμου που βγήκε από το σκοτάδι του φανατισμού στο φως της ημέρας, θαμπώθηκαν και τυφλώθηκαν για λίγο από το λαμπύρισμα ενός σωρού σκουπιδιών και σπασμένων γυαλιών που στοιβάζονται από τους ένθερμους υποστηρικτές του υλισμού και τα παρουσιάζουν σαν διαμάντια και πολύτιμες πέτρες. Ο κόσμος όμως έχει πάψει να ελκύεται από τη λάμψη, γιατί αντιλήφθηκε τη μηδαμινότητα των σκουπιδιών και αποζητά να βρει ξανά, το ναι μεν λιγότερο εκθαμβωτικό, αλλά ανεκτίμητο δε φως της αλήθειας. Θησαυροί που ήταν για πολύ καιρό θαμμένοι και κρυμμένοι από τη θέα όσων δεν ήταν ικανοί ούτε να τους αντιληφθούν, ούτε να εκτιμήσουν την αξία τους, έχουν έρθει πλέον στο φως. Μαργαριτάρια της αρχαίας σοφίας μάς έρχονται από την Ανατολή. Πηγές γνώσεων που έμειναν σφραγισμένες για αιώνες, άνοιξαν ξανά, και άπλετο φωτός πέφτει σε αυτά που έδειχναν αδιανόητα, μυστηριώδη και απόκρυφα.
Καταδυόμενοι στον ωκεανό των Αρχαίων Μυστηρίων, ένας καινούργιος κόσμος ανοίγεται μπροστά μας. Όσο περισσότερο κατανοούμε τις διδαχές των Μυστών, τόσο αυξάνει ο σεβασμός μας για τη σοφία τους. Όσο περισσότερο ενστερνιζόμαστε τις ιδέες τους, τόσο μεγαλώνει η αντίληψή μας για το ανθρώπινο γένος. Η ανατομία, η φυσιολογία και η ψυχολογία την οποία διδάσκουν, καθιστούν τον άνθρωπο κάτι το απείρως μεγαλύτερο, σε σχέση με το ασήμαντο και αδύναμο ον, το οποίο η σύγχρονη επιστήμη παρουσιάζει ως μια σύμμειξη από οστά, μύες και νεύρα. Η σύγχρονη επιστήμη επιχειρεί να αποδείξει ότι ο άνθρωπος αποτελεί απλά άλλο ένα είδος του ζωικού βασιλείου. Σύμφωνα όμως με τις διδασκαλίες των Μυστών, είναι ένας εν δυνάμει θεός. Η σύγχρονη επιστήμη αναφέρεται μόνον στις δυνατότητες του υλικού του φορέα (του σώματός του). Η αρχαία επιστήμη τον εφοδιάζει με τις γνώσεις και τη δύναμη να ορίζει το πεπρωμένο του κόσμου. Για τη σύγχρονη επιστήμη το προσδόκιμο ζωής ενός ανθρώπου, περιορίζεται σε έναν μικρό αριθμό χρόνων. Όμως η αρχαία επιστήμη τον διδάσκει ότι πάντοτε υπήρξε και δεν θα πάψει να υπάρχει, εφ’ όσον επιθυμεί τη ζωή. Η σύγχρονη επιστήμη ασχολείται με το όργανο (τον υλικό φορέα, ή “όχημα”) -που ο πραγματικός άνθρωπος χρησιμοποιεί για όσο χρόνο και όσες φορές έρχεται σ’ επαφή με τον κόσμο των φαινομένων- αλλά εσφαλμένα πιστεύει ότι αυτό το όργανο αποτελεί την ανθρώπινη ύπαρξη. Οι Μύστες όμως μας φανερώνουν την αληθινή φύση του πραγματικού ανθρώπου, για τον οποίο μια γήινη ύπαρξη δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα από τα πολλά επεισόδια της αιώνιας πορείας του.
Εκτός από το ορατό σύμπαν υπάρχει και ένα αόρατο· και ο κόσμος των αποτελεσμάτων προέρχεται από έναν κόσμο αιτιών. Υπάρχει δύναμη μέσα στην ύλη, αυτά τα δυο είναι ένα και εξαρτώνται από κάτι τρίτο που είναι και η μυστηριώδης αιτία της ύπαρξής τους. Μαζί με τον κόσμο της ύλης υπάρχει και ο κόσμος της ψυχής, αυτοί οι δύο είναι ένας και προέρχονται από τον κόσμο του πνεύματος. Και μέσα σε αυτούς τους κόσμους υπάρχουν άλλοι κόσμοι, ορατοί και αόρατοι. Η σύγχρονη επιστήμη γνωρίζει μερικούς, όμως για κάποιους άλλους ούτε καν υποψιάζεται ότι υπάρχουν. Οι υλικοί κόσμοι των ήλιων, των πλανητών και των άστρων, των έμψυχων και άψυχων όντων -από τον άνθρωπο που είναι ο άρχοντας της δημιουργίας, μέχρι τον μικροσκοπικό κόσμο με τους αμέτρητους κατοίκους του-, μπορούν να γίνουν ορατοί μόνον σε όσους κατέχουν τα κατάλληλα μέσα για να τους αντιληφθούν. Παρομοίως και ο κόσμος της ψυχής και τα βασίλεια του πνεύματος, μπορούν να γίνουν αντιληπτά μόνον σε αυτούς που οι εσωτερικές τους αισθήσεις έχουν αφυπνισθεί. Τα της ύλης γίνονται ορατά μέσω των οργάνων του σώματος, τα της ψυχής όμως απαιτούν τη δύναμη της πνευματικής αντίληψης. Αυτή η δύναμη βρίσκεται σε κάθε άνθρωπο, αλλά μόνον σε ελάχιστους είναι ανεπτυγμένη. Είναι σχεδόν άγνωστη στους “φρουρούς” της επιστήμης του σύγχρονου πολιτισμού μας, γιατί η μάθηση συχνά διαχωρίζεται από τη σοφία. Και ένα μυαλό που αρκείται σε υπολογισμούς και ψάχνει για ποντίκια σε σκοτεινές σπηλιές, δεν μπορεί να διακρίνει την πεφωτισμένη οντότητα, ούτε καν να αντιληφθεί την ύπαρξή της, όσο κοντά του κι αν βρίσκεται αυτή. Κι όμως η πνευματική αντίληψη είναι μια αρχαία επιστήμη, τόσο παλιά όσο και ο κόσμος. Ήταν γνωστή στους αρχαίους προφήτες, τους Αρχάτ και τους Ρίσι της Ανατολής, τους μυημένους Βραχμάνους, τους Αιγυπτίους και τους Έλληνες. Οι θεμελιώδεις αρχές της περιέχονται στις Βέδες, καθώς και στη Βίβλο. Αυτές συγκροτούν τη βάση όλων των θρησκειών του κόσμου. Αποτελούν την ουσία των μυστικών που αποκαλύπτονταν μόνον στους μυημένους του εσωτερικού ναού, εκεί όπου διδάσκονταν τα αρχαία μυστήρια. Η τυχόν αποκάλυψή τους σε κάποιον αμύητο, ήταν αυστηρά απαγορευμένη και επέφερε ποινή βασανισμού μέχρι θανάτου. Η γνώση αυτών των μυστικών προήλθε από τους αρχαίους σοφούς, τους Μύστες και τους Ροδοσταύρους του Μεσαίωνα και σε μία εν μέρει κατανόηση των αληθειών τους, βασίζεται και το σύστημα του σύγχρονου Ελευθεροτεκτονισμού.
… Η διανοητική και πολιτιστική ανάπτυξη ενός ανθρώπου, δεν συνεπάγεται και ανάλογη ανάπτυξη της πνευματικής του αντίληψης. Και η αντίληψη προηγείται της κατανόησης. Τα μεγαλύτερα μυστήρια του Κόσμου βρίσκονται εντός μας. Αυτός που γνωρίζει πραγματικά τον εσωτερικό του εαυτό, γνωρίζει τον Θεό και όλα τα Μυστήρια της Φύσης Του. Οι φιλόσοφοι που θεωρητικολογούν, συνάγουν συμπεράσματα εκκινώντας από όσα γνωρίζουν για να καταλήξουν σε όσα δεν μπορούν να γνωρίζουν, προσπαθώντας με το λιγοστό φως του πραγματισμού να βρουν τον δρόμο τους στο σκοτάδι και να πιστέψουν όσα αδυνατούν να δουν. Αντιθέτως οι Υιοί του Φωτός με την ανεπτυγμένη ενόρασή τους, προέβησαν σε διδασκαλίες οι οποίες έχουν επαληθευθεί από όσους διέθεταν καθαρό νου και ισχυρή διάνοια, βοηθούμενοι έτσι να αναγνωρίσουν και να κατανοήσουν τα του πνεύματος. Ανάμεσά τους ήταν και οι μεγάλοι θρησκευτικοί μεταρρυθμιστές όλων των εποχών, από τον Κομφούκιο και τον Ζωροάστρη μέχρι τον Jakob Bohme (Γιάκομπ Μπαίμε) και τον Karl von Eckartshausen (Καρλ βον Έκαρτσχάουσεν). Μερικές από τις δοξασίες τους αναφέρονται σε ηθικές αρχές και αξίες και κάποιες άλλες είναι καθαρά επιστημονικού χαρακτήρα. Όλες όμως είναι στενά συνδεδεμένες, γιατί το κάλλος δεν διαχωρίζεται από την αλήθεια. Και τα δύο αποτελούν τις δύο σελίδες ενός φύλλου στο βιβλίο της παγκόσμιας Φύσης, που η κατανόησή του χαρίζει στον αναγνώστη όχι απλώς ιδέες αλλά πραγματική γνώση, καθιστώντας τον έτσι όχι μόνο μορφωμένο, αλλά και λουσμένο με το φως της σοφίας.
Οι σημαντικότεροι από αυτούς που δίδαξαν την ηθική όψη της μυστικής δοξασίας ήταν ο Βούδας, ο Πλάτων και ο Ιησούς της Ναζαρέτ. Απ’ αυτούς που δίδαξαν την επιστημονική όψη, κανείς δεν εμβάθυνε περισσότερο από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, τον Πυθαγόρα και τον Παράκελσο. Αυτοί απέκτησαν τις γνώσεις τους όχι μόνον ακολουθώντας τις συνήθεις μεθόδους μελέτης ή αποδεχόμενοι ιδέες από «αναγνωρισμένες αυθεντίες» της εποχής τους, αλλά κυρίως μελετώντας τη Φύση μέσω του απορρέοντος φωτός της, εμβαπτιζόμενοι στο Φως της Θείας Φύσεως και γινόμενοι πλέον οι ίδιοι “φάροι”, των οποίων οι ακτίνες φωτίζουν ολόκληρο τον κόσμο του πνεύματος. Όσα δίδαξαν έχουν σε κάποιο βαθμό επαληθευθεί και εμπλουτισθεί από τις διδασκαλίες των Μυστών της Ανατολής, οι οποίοι όμως σιώπησαν για πολλά θέματα, τα οποία εντέχνως αποκάλυψε ο Πα-ράκελσος πριν από τριακόσια χρόνια περίπου. Ο Παράκελσος έριξε τα «μαργαριτάρια στους χοίρους» και έγινε ο περίγελως των αδαών. Η φήμη του κατασπαράχθηκε από τα σκυλιά του φθόνου και του μίσους και ο ίδιος φονεύθηκε ύπουλα από τους εχθρούς του. Παρ’ ότι όμως το σώμα του επέστρεψε στη γη που τον φιλοξένησε, το πνεύμα του ζει ακόμα και καθώς η ανθρωπότητα είναι περισσότερο δεκτική στην κατανόηση των πνευματικών αληθειών, εμφανίζεται ως ένας ήλιος στον νοητικό ορίζοντα, του οποίου το φως προορίζεται να φωτίζει τον κόσμο του πνεύματος και να εισχωρεί βαθιά στις καρδιές της επερχόμενης γενιάς, θερμαίνοντας το έδαφος μέσα στο οποίο θα βλαστήσει η επιστήμη του επόμενου αιώνα.[...]
Ο Παράκελσος υπήρξε μια από τις φωτεινότερες διάνοιες στην ιστορία του ανθρωπίνου πνεύματος και σίγουρα ο μεγαλύτερος αποκρυφιστής και αλχημιστής που ανέδειξε η Δύση κατά τον Μεσαίωνα. Υπήρξε πανεπιστήμων και συγχρόνως θεμελιωτής της ομοιοπαθητικής. Μάλιστα ήταν τέτοια η προσφορά του, ώστε το 1993 πολλές Αμερικανικές και Ευρωπαϊκές Ιατρικές σχολές, προέβησαν σε επετειακές εκδηλώσεις για τα 500 χρόνια από τον θάνατό του.
Με το πνευματικό σκότος του Μεσαίωνα να είναι ακόμη πυκνό, η εμπνευσμένη και τολμηρή φωνή του Παράκελσου, ήρθε να σπείρει τον σπόρο της υπερβατικής Αλήθειας, ανατρέποντας και διαμορφώνοντας τον επιστημονικό τρόπο σκέψης. Για τον σύγχρονο σπουδαστή της Αποκρύφου Γνώσεως, αποτελεί ευτύχημα το γεγονός ότι ο Franz Hartmann -ένας έμπειρος και ευσυνείδητος ερευνητής του αποκρυφισμού- ανέλαβε να παρουσιάσει και να αναλύσει με τόσο συστηματικό και κατανοητό τρόπο, τις βαθιές και θεόπνευστες ιδέες του Παράκελσου. Εκτός από τα βιογραφικά του στοιχεία, παρατίθενται επιγραμματικά και τα 106 διασωθέντα γραπτά έργα του ιδίου και των μαθητών του, μαζί με μια πλήρη ερμηνεία της ορολογίας του Παράκελσου.
Ο Hartmann προέβη σε μια εξαιρετική συστηματοποίηση της Διδασκαλίας του Παράκελσου, παραθέτοντας τα εξής κεφάλαια: Κοσμολογία, Ανθρωπολογία, Πνευματολογία, Μαγεία, Ιατρική, Αλχημεία και Αστρολογία, Φιλοσοφία και Θεοσοφία.
«... Παρότι νωρίτερα υπήρξαν και άλλοι αλχημιστές,
ο Παράκελσος ήταν ο πρώτος που κρίθηκε άξιος να δεχτεί
την πραγματική μύηση, την τελευταία αυτή τελετουργία,
που μεταβιβάζει στον μυημένο τη δύναμη να διανύσει
τον ιερό τόπο έως τη “φλεγόμενη βάτο” και να
“θέσει επί του πυρός τον χρυσό μόσχο, μέχρι να γίνει στάχτη
και να σκορπίσει την τέφρα του επί των υδάτων”».
Ε.Π. Μπλαβάτσκυ «Αποκαλυμμένη Ίσις», Τόμος Β, Βιβλίο 3ο, Κεφάλαιο VIII.
Απόσπασμα από την Εισαγωγή του Franz Hartmann:
[…] Είναι δύσκολο για το φως της αλήθειας να διεισδύσει σε μια διάνοια υπερφορτωμένη με ιδέες, στις οποίες προσκολλάται με επιμονή. Αντιθέτως, όσοι δέχονται να ακούσουν τις ιδέες των άλλων και να τις αξιολογήσουν -εκλαμβάνοντάς τες ως βοηθούς και όχι ως οδηγούς-, διευρύνουν το πνεύμα τους, έχουν τη δυνατότητα να ανυψωθούν με τα φτερά της δικής τους αδέσμευτης νόησης στον κόσμο των Ιδεών και ίσως να γνωρίσουν την αλήθεια. Και στη δική μας εποχή υπάρχουν παρόμοιες διάνοιες. Ο κόσμος κινείται σπειροειδώς και οι μεγαλύτεροι σύγχρονοι φιλόσοφοι προσεγγίζουν με τη νοητική τους τροχιά έναν τόπο, όπου έρχονται σε συζυγία με διάνοιες όπως αυτές του Πυθαγόρα και του Πλάτωνα. Μόνον ένα αδαές “σχολιαρόπαιδο” πιστεύει πως γνωρίζει περισσότερα από τον Σωκράτη και τον Αριστοτέλη, επειδή διάβασε μερικές νέες θεωρίες σχετικά με την ύπαρξη του Κόσμου και έχει στη διάθεσή του κάποιες σύγχρονες εφευρέσεις. Αν όμως οι σημερινοί μας επιστήμονες γνωρίζουν περισσότερα για τις μηχανές και τις μορφές επικοινωνίας από ό,τι οι αρχαίοι, οι τελευταίοι είναι αυτοί που γνώριζαν περισσότερα για τις δυνάμεις που κινούν τον κόσμο και για τη δυνατότητα επικοινωνίας της σκέψης από απόσταση, χωρίς τη χρήση ορατών μέσων.... Η σύγχρονη επιστήμη μπορεί να έχει μεγαλύτερη επιτυχία στο να παράγει εξωτερικά φαινόμενα ή να πραγματώνει υλικές δημιουργίες για τις οποίες οι παλαιοί δεν διέθεταν τα σημερινά μέσα· οι μυημένοι όμως στις αρχαίες επιστήμες μπορούσαν να δημιουργούν εσωτερικές αιτίες για τις οποίες δεν γνωρίζει τίποτα η σύγχρονη επιστήμη και τις οποίες θα πρέπει να μάθει, αν επιθυμεί να προοδεύσει πολύ περισσότερο. Η εξέλιξη του Κόσμου δεν σταματά ποτέ. Υπάρχει μόνον πρόοδος ή οπισθοδρόμηση, ανύψωση ή πτώση...
Όταν δεν χρησιμοποιούμε ένα μέλος του σώματός μας, αυτό ατροφεί. Και μια ικανότητα που δεν χρησιμοποιείται ενεργά, χάνεται. Εάν όλος ο χρόνος και η προσοχή μας αναλώνονται στις πλάνες των αισθήσεων, τότε θα χάσουμε τη δύναμη της αντίληψης των όσων είναι πέραν από αυτές. Όσο περισσότερο κοιτάζουμε την επιφάνεια, τόσο λιγότερο γνωρίζουμε για τον πυρήνα. Όσο περισσότερο βυθιζόμαστε στην ύλη, τόσο περισσότερο χάνουμε τη συνείδηση του πνεύματος, που αποτελεί τη ζωή των πάντων. Ευτυχώς όμως για την ανθρωπότητα, κάθε κακή εποχή περιέχει και την προοπτική μιάς καλύτερης. Κάθε δράση ακολουθείται από μία αντίδραση και η πρόοδος του κόσμου μοιάζει με την κίνηση ενός εκκρεμούς που αιωρείται από τη μια άκρη στην άλλη, ενώ ταυτόχρονα προχωρά εμπρός. Εποχές άκρατου φανατισμού ακολουθούνται από περιόδους καινοτόμων ιδεών, που μπορεί να οδηγήσουν σε εποχές σκεπτικισμού. Αιώνες επιστημονικής άγνοιας, θρησκευτικού σκότους, αδιαλλαξίας και δεισιδαιμονίας, εναλλάσσονται με περιόδους πνευματικής αναγέννησης και επαναστατικών φιλοσοφικών ρευμάτων, που μπορεί και πάλι να οδηγήσουν σε αθεϊσμό και ηθική κατάπτωση. Κάθε κίνηση όμως του εκκρεμούς, ανεβάζει την ανθρωπότητα ένα σκαλοπάτι ψηλότερα στην κλίμακα της εξέλιξης. Το εκκρεμές θα μπορούσε να σταματήσει κάθε φορά που προσεγγίζει το κέντρο του, αλλά η συνεχής ώθηση που δέχεται και από το ένα αλλά και από το άλλο άκρο, το υποχρεώνει να κινείται διαρκώς. Φαίνεται ότι η εποχή μας πλησιάζει και πάλι σε αυτό το ουδέτερο σημείο. Ο άκρατος «Υλισμός» έχει εξασθενήσει. Μπορεί να φαίνεται πως έχει ακόμη πολλούς υποστηρικτές, όμως στην πραγματικότητα είναι ελάχιστοι αυτοί που πιστεύουν συνειδητά στο δόγμα του...
Τα μάτια ενός κόσμου που βγήκε από το σκοτάδι του φανατισμού στο φως της ημέρας, θαμπώθηκαν και τυφλώθηκαν για λίγο από το λαμπύρισμα ενός σωρού σκουπιδιών και σπασμένων γυαλιών που στοιβάζονται από τους ένθερμους υποστηρικτές του υλισμού και τα παρουσιάζουν σαν διαμάντια και πολύτιμες πέτρες. Ο κόσμος όμως έχει πάψει να ελκύεται από τη λάμψη, γιατί αντιλήφθηκε τη μηδαμινότητα των σκουπιδιών και αποζητά να βρει ξανά, το ναι μεν λιγότερο εκθαμβωτικό, αλλά ανεκτίμητο δε φως της αλήθειας. Θησαυροί που ήταν για πολύ καιρό θαμμένοι και κρυμμένοι από τη θέα όσων δεν ήταν ικανοί ούτε να τους αντιληφθούν, ούτε να εκτιμήσουν την αξία τους, έχουν έρθει πλέον στο φως. Μαργαριτάρια της αρχαίας σοφίας μάς έρχονται από την Ανατολή. Πηγές γνώσεων που έμειναν σφραγισμένες για αιώνες, άνοιξαν ξανά, και άπλετο φωτός πέφτει σε αυτά που έδειχναν αδιανόητα, μυστηριώδη και απόκρυφα.
Καταδυόμενοι στον ωκεανό των Αρχαίων Μυστηρίων, ένας καινούργιος κόσμος ανοίγεται μπροστά μας. Όσο περισσότερο κατανοούμε τις διδαχές των Μυστών, τόσο αυξάνει ο σεβασμός μας για τη σοφία τους. Όσο περισσότερο ενστερνιζόμαστε τις ιδέες τους, τόσο μεγαλώνει η αντίληψή μας για το ανθρώπινο γένος. Η ανατομία, η φυσιολογία και η ψυχολογία την οποία διδάσκουν, καθιστούν τον άνθρωπο κάτι το απείρως μεγαλύτερο, σε σχέση με το ασήμαντο και αδύναμο ον, το οποίο η σύγχρονη επιστήμη παρουσιάζει ως μια σύμμειξη από οστά, μύες και νεύρα. Η σύγχρονη επιστήμη επιχειρεί να αποδείξει ότι ο άνθρωπος αποτελεί απλά άλλο ένα είδος του ζωικού βασιλείου. Σύμφωνα όμως με τις διδασκαλίες των Μυστών, είναι ένας εν δυνάμει θεός. Η σύγχρονη επιστήμη αναφέρεται μόνον στις δυνατότητες του υλικού του φορέα (του σώματός του). Η αρχαία επιστήμη τον εφοδιάζει με τις γνώσεις και τη δύναμη να ορίζει το πεπρωμένο του κόσμου. Για τη σύγχρονη επιστήμη το προσδόκιμο ζωής ενός ανθρώπου, περιορίζεται σε έναν μικρό αριθμό χρόνων. Όμως η αρχαία επιστήμη τον διδάσκει ότι πάντοτε υπήρξε και δεν θα πάψει να υπάρχει, εφ’ όσον επιθυμεί τη ζωή. Η σύγχρονη επιστήμη ασχολείται με το όργανο (τον υλικό φορέα, ή “όχημα”) -που ο πραγματικός άνθρωπος χρησιμοποιεί για όσο χρόνο και όσες φορές έρχεται σ’ επαφή με τον κόσμο των φαινομένων- αλλά εσφαλμένα πιστεύει ότι αυτό το όργανο αποτελεί την ανθρώπινη ύπαρξη. Οι Μύστες όμως μας φανερώνουν την αληθινή φύση του πραγματικού ανθρώπου, για τον οποίο μια γήινη ύπαρξη δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα από τα πολλά επεισόδια της αιώνιας πορείας του.
Εκτός από το ορατό σύμπαν υπάρχει και ένα αόρατο· και ο κόσμος των αποτελεσμάτων προέρχεται από έναν κόσμο αιτιών. Υπάρχει δύναμη μέσα στην ύλη, αυτά τα δυο είναι ένα και εξαρτώνται από κάτι τρίτο που είναι και η μυστηριώδης αιτία της ύπαρξής τους. Μαζί με τον κόσμο της ύλης υπάρχει και ο κόσμος της ψυχής, αυτοί οι δύο είναι ένας και προέρχονται από τον κόσμο του πνεύματος. Και μέσα σε αυτούς τους κόσμους υπάρχουν άλλοι κόσμοι, ορατοί και αόρατοι. Η σύγχρονη επιστήμη γνωρίζει μερικούς, όμως για κάποιους άλλους ούτε καν υποψιάζεται ότι υπάρχουν. Οι υλικοί κόσμοι των ήλιων, των πλανητών και των άστρων, των έμψυχων και άψυχων όντων -από τον άνθρωπο που είναι ο άρχοντας της δημιουργίας, μέχρι τον μικροσκοπικό κόσμο με τους αμέτρητους κατοίκους του-, μπορούν να γίνουν ορατοί μόνον σε όσους κατέχουν τα κατάλληλα μέσα για να τους αντιληφθούν. Παρομοίως και ο κόσμος της ψυχής και τα βασίλεια του πνεύματος, μπορούν να γίνουν αντιληπτά μόνον σε αυτούς που οι εσωτερικές τους αισθήσεις έχουν αφυπνισθεί. Τα της ύλης γίνονται ορατά μέσω των οργάνων του σώματος, τα της ψυχής όμως απαιτούν τη δύναμη της πνευματικής αντίληψης. Αυτή η δύναμη βρίσκεται σε κάθε άνθρωπο, αλλά μόνον σε ελάχιστους είναι ανεπτυγμένη. Είναι σχεδόν άγνωστη στους “φρουρούς” της επιστήμης του σύγχρονου πολιτισμού μας, γιατί η μάθηση συχνά διαχωρίζεται από τη σοφία. Και ένα μυαλό που αρκείται σε υπολογισμούς και ψάχνει για ποντίκια σε σκοτεινές σπηλιές, δεν μπορεί να διακρίνει την πεφωτισμένη οντότητα, ούτε καν να αντιληφθεί την ύπαρξή της, όσο κοντά του κι αν βρίσκεται αυτή. Κι όμως η πνευματική αντίληψη είναι μια αρχαία επιστήμη, τόσο παλιά όσο και ο κόσμος. Ήταν γνωστή στους αρχαίους προφήτες, τους Αρχάτ και τους Ρίσι της Ανατολής, τους μυημένους Βραχμάνους, τους Αιγυπτίους και τους Έλληνες. Οι θεμελιώδεις αρχές της περιέχονται στις Βέδες, καθώς και στη Βίβλο. Αυτές συγκροτούν τη βάση όλων των θρησκειών του κόσμου. Αποτελούν την ουσία των μυστικών που αποκαλύπτονταν μόνον στους μυημένους του εσωτερικού ναού, εκεί όπου διδάσκονταν τα αρχαία μυστήρια. Η τυχόν αποκάλυψή τους σε κάποιον αμύητο, ήταν αυστηρά απαγορευμένη και επέφερε ποινή βασανισμού μέχρι θανάτου. Η γνώση αυτών των μυστικών προήλθε από τους αρχαίους σοφούς, τους Μύστες και τους Ροδοσταύρους του Μεσαίωνα και σε μία εν μέρει κατανόηση των αληθειών τους, βασίζεται και το σύστημα του σύγχρονου Ελευθεροτεκτονισμού.
… Η διανοητική και πολιτιστική ανάπτυξη ενός ανθρώπου, δεν συνεπάγεται και ανάλογη ανάπτυξη της πνευματικής του αντίληψης. Και η αντίληψη προηγείται της κατανόησης. Τα μεγαλύτερα μυστήρια του Κόσμου βρίσκονται εντός μας. Αυτός που γνωρίζει πραγματικά τον εσωτερικό του εαυτό, γνωρίζει τον Θεό και όλα τα Μυστήρια της Φύσης Του. Οι φιλόσοφοι που θεωρητικολογούν, συνάγουν συμπεράσματα εκκινώντας από όσα γνωρίζουν για να καταλήξουν σε όσα δεν μπορούν να γνωρίζουν, προσπαθώντας με το λιγοστό φως του πραγματισμού να βρουν τον δρόμο τους στο σκοτάδι και να πιστέψουν όσα αδυνατούν να δουν. Αντιθέτως οι Υιοί του Φωτός με την ανεπτυγμένη ενόρασή τους, προέβησαν σε διδασκαλίες οι οποίες έχουν επαληθευθεί από όσους διέθεταν καθαρό νου και ισχυρή διάνοια, βοηθούμενοι έτσι να αναγνωρίσουν και να κατανοήσουν τα του πνεύματος. Ανάμεσά τους ήταν και οι μεγάλοι θρησκευτικοί μεταρρυθμιστές όλων των εποχών, από τον Κομφούκιο και τον Ζωροάστρη μέχρι τον Jakob Bohme (Γιάκομπ Μπαίμε) και τον Karl von Eckartshausen (Καρλ βον Έκαρτσχάουσεν). Μερικές από τις δοξασίες τους αναφέρονται σε ηθικές αρχές και αξίες και κάποιες άλλες είναι καθαρά επιστημονικού χαρακτήρα. Όλες όμως είναι στενά συνδεδεμένες, γιατί το κάλλος δεν διαχωρίζεται από την αλήθεια. Και τα δύο αποτελούν τις δύο σελίδες ενός φύλλου στο βιβλίο της παγκόσμιας Φύσης, που η κατανόησή του χαρίζει στον αναγνώστη όχι απλώς ιδέες αλλά πραγματική γνώση, καθιστώντας τον έτσι όχι μόνο μορφωμένο, αλλά και λουσμένο με το φως της σοφίας.
Οι σημαντικότεροι από αυτούς που δίδαξαν την ηθική όψη της μυστικής δοξασίας ήταν ο Βούδας, ο Πλάτων και ο Ιησούς της Ναζαρέτ. Απ’ αυτούς που δίδαξαν την επιστημονική όψη, κανείς δεν εμβάθυνε περισσότερο από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, τον Πυθαγόρα και τον Παράκελσο. Αυτοί απέκτησαν τις γνώσεις τους όχι μόνον ακολουθώντας τις συνήθεις μεθόδους μελέτης ή αποδεχόμενοι ιδέες από «αναγνωρισμένες αυθεντίες» της εποχής τους, αλλά κυρίως μελετώντας τη Φύση μέσω του απορρέοντος φωτός της, εμβαπτιζόμενοι στο Φως της Θείας Φύσεως και γινόμενοι πλέον οι ίδιοι “φάροι”, των οποίων οι ακτίνες φωτίζουν ολόκληρο τον κόσμο του πνεύματος. Όσα δίδαξαν έχουν σε κάποιο βαθμό επαληθευθεί και εμπλουτισθεί από τις διδασκαλίες των Μυστών της Ανατολής, οι οποίοι όμως σιώπησαν για πολλά θέματα, τα οποία εντέχνως αποκάλυψε ο Πα-ράκελσος πριν από τριακόσια χρόνια περίπου. Ο Παράκελσος έριξε τα «μαργαριτάρια στους χοίρους» και έγινε ο περίγελως των αδαών. Η φήμη του κατασπαράχθηκε από τα σκυλιά του φθόνου και του μίσους και ο ίδιος φονεύθηκε ύπουλα από τους εχθρούς του. Παρ’ ότι όμως το σώμα του επέστρεψε στη γη που τον φιλοξένησε, το πνεύμα του ζει ακόμα και καθώς η ανθρωπότητα είναι περισσότερο δεκτική στην κατανόηση των πνευματικών αληθειών, εμφανίζεται ως ένας ήλιος στον νοητικό ορίζοντα, του οποίου το φως προορίζεται να φωτίζει τον κόσμο του πνεύματος και να εισχωρεί βαθιά στις καρδιές της επερχόμενης γενιάς, θερμαίνοντας το έδαφος μέσα στο οποίο θα βλαστήσει η επιστήμη του επόμενου αιώνα.[...]
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
