Ο τελευταίος ήρωας

Το λεωφορείο διέσχισε την Όξφορντ Στριτ, έστριψε και ανέβηκε την Μπέικερ Στριτ. Και οι δύο άφησαν το βάρος στις θέσεις λες και όλο το απόγευμα ρουφούσαν τις κοιλιές τους ή πρόσεχαν τις κινήσεις τους, αποτέλεσμα ενός απροσδιόριστου δισταγμού ή αναστολής. Κοιτούσαν σε διαφορετικά σημεία. Η Γκλόρια μπροστά και ο Τζακ φαινόταν σαν να αριθμεί τις σκιές απ' τα σπίτια και τα φώτα που περνούσαν το πλαϊνό τζάμι. Τα πόδια τους ακουμπούσαν στο ύψος του μηρού. Με κάθε τράνταγμα χώριζαν, αλλά η αίσθηση (σαν μια παρήγορη θέρμη) παρέμενε.
Για αρκετή ώρα τίποτα το τουριστικά ενδιαφέρον δεν υπήρχε στη διαδρομή. Μια πόλη σαν όλες τις άλλες. Οι δρόμοι ήταν σχεδόν άδειοι εκείνη την ώρα και πολλά απ' τα διαμερίσματα στις πολυκατοικίες φωτισμένα. Οι άνθρωποι κάνουν τα ίδια πράγματα τις ίδιες ώρες. Δημιουργούν μποτιλιαρίσματα στους δρόμους στις εννιά το πρωί, αδειάζουν τα ψυγεία των σούπερ μάρκετ με τα σάντουιτς στη μία, αναθαρρεύουν στις πέντε που σχολούν και στις δέκα νιώθουν κατάκοποι μέχρι το άλλο πρωί. Η Γκλόρια ένιωθε έξω απ' αυτόν τον κύκλο εκείνο το βράδυ. Σαν να είχε ξεγελάσει την Γκλόρια της καθημερινότητας.