Θεατρικά

Τα τρία έργα που περιλαμβάνονται σ’ αυτό το βιβλίο αντλούν τα θέματά τους από τους μεγάλους κοσμογονικούς μύθος που θεμελιώνουν τον δυτικό πολιτισμό. Τα δεδομένα τους δεν προέρχονται μόνο από τις προφορικές παραδόσεις μα είναι αποτέλεσμα διασταυρωμένων μαρτυριών. Έχει νόημα, ωστόσο, να υπογραμμιστεί πως τόσο «Η Αρπαγή της Ευρώπης», μύθος κεντρικός όσο και ο «Τάλως», που συνδέεται απόλυτα με το πρώτο έργο είναι ακρογωνιαίοι λίθοι της κρητικής προϊστορίας, μύθοι αρχετυπικοί, αντίθετα η «Φρονίμη», αναφέρεται σε καταγραφή ιστορικού συγγραφέα διατηρώντας αρκετά μυθολογικά χαρακτηριστικά.
Ο κύκλος των έργων μου, που εμπνέονται από την Κρήτη, συμπληρώνεται από τέσσερα ακόμα έργα γραμμένα κι αυτά σε δεκαπεντασύλλαβο ανομοιοκατάληκτο. Είναι τα έργα «Χορτάτσης και Εργίνα», «Αλοΐδες» «Ο Ψηλορείτης τραγουδάει τους μύθους του» και «Πες μας τι είδες, ουρανέ», ένα έργο για το Ολοκαύτωμα του Αρκαδίου.
Όλα τα παραπάνω έργα μου έχουν γνωρίσει τη σκηνική τους δικαίωση σε επανειλημμένες παραγωγές. Στις προθέσεις μου είναι, σύντομα, ο κύκλος των αναφορών στις κρητικές μυθολογικές πηγές να συμπληρωθεί μ’ έναν ακόμη τόμο. Ίσως
ν’ αράξει στην Κρήτη. Ο Τάλως, που απ’ τ’ όνομά του θεωρείται ηλιακή θεότητα, κατά την προϊστορία λατρευόταν στις δυο μεγάλες πόλεις της μινωικής Κρήτης, την Αξό και την Ελεύθερνα.
Η σύγχρονη αντίληψη εξημμένη από διάφορες υπερβατικές προσεγγίσεις, εξωγήινης τάχα προέλευσης των μυθικών πλασμάτων, θέλει τον Τάλω σαν το πρώτο ρομπότ, μια μηχανική κατασκευή κάτι σαν Ρόμποκοπ, εφοδιασμένο με υπεράνθρωπες ιδιότητες. Δύναμη ανίκητη, ικανότητα να μετακινείται με μεγάλη ταχύτητα, φτερωτό και ικανό να φέρνει γύρω ολόκληρη την Κρήτη τρεις φορές τη μέρα για να την προστατεύει, έτσι εκτεθειμένη που είναι καταμεσής στο πέλαγος από όποιους εχθρούς την επιβουλεύονται είτε από βορρά, νότο, ανατολή ή δύση...»

«Αν ο Τάλως ήταν ένας μύθος πανάρχαιος που τροφοδότησε τις εμπνεύσεις και τις ερμηνείες μας, η «Φρονίμη» είναι περισσότερο ιστορία γιατί τα όσα ξέρουμε γι’ αυτήν και την περιπέτειά της μας τα έχει διασώσει στις σελίδες του ο Ηρόδοτος, ο πατέρας της ιστορίας.
Όλοι όσοι πήραμε την πληροφορία από τον Ηρόδοτο που κι αυτός από κάπου αλλού την πήρε δώσαμε την προσωπική μας οπτική ανάλογα με τις ανησυχίες μας, την ικανότητά μας και τους στόχους μας. Το τελικό συμπέρασμα ωστόσο είναι πως η Φρονίμη και ο Ετέαρχος (οι ιστορικοί τον αναγνωρίζουν ως τον τελευταίο μινωικό βασιλιά) και ο Θηραίος Θεμίσωνας τεκμηριώνουν πως τρεις χιλιάδες χρόνια πρωτύτερα στα ίδια αυτά χώματα στις σκιές των Ταλαίων, άνθρωποι σαν και μας κυριαρχούνταν από πάθη, έρωτες μίση και φιλοδοξίες, ευγενικές και σκοτεινές προθέσεις κι ήθελαν να είναι ελεύθεροι να στοχάζονται, να πιστεύουν και να ελπίζουν όπως και εμείς. Το ακόμα πιο ιδιαίτερο αυτού του έργου είναι πως όχι μόνο τεκμηριώνει την κατάκτηση της Μινωικής Κρήτης από τους εισβολείς Αρκάδες και Μυκηναίους αλλά και διασταυρώνει το πέρασμα των Αμαζόνων από την Κρήτη στην μετακίνησή τους από τις περιοχές της Λιβύης προς την Κασπία και την κατάληξή τους στην πόλη τους Θεμίσκυρα…»