Ο μοντερνισμός του Γκρέκο

«Ο “μοντερνισμός” του ζωγράφου οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι ενστερνίστηκε την ιταλική καλλιτεχνική θεωρία και χρησιμοποίησε τις συνταγές των βενετσιάνικων εργαστηρίων. Ό,τι έχει παρατηρηθεί στο έργο του από θετική ή αρνητική σκοπιά επί τέσσερις αιώνες –η απουσία συμμετρίας, η παραμόρφωση των αναλογιών, οι παραβιάσεις της εικονογραφικής παράδοσης, η άρνηση του χώρου, η δουλειά με χρωματικούς λεκέδες πάνω στον καμβά– προέρχεται από τις ιταλικές εμπειρίες και τη “μαθητεία” του εκεί. Όταν βρισκόταν στην Ιταλία, στις δεκαετίες του 1560 και του 1570, η Αναγέννηση ήταν πια ένα μακρινό όνειρο. Δεν υπάρχει λόγος να επαινεί κανείς ένα ζωγράφο που ήρθε από μια διαφορετική πολιτιστική παράδοση, ιδιαίτερα ως προς την αντίληψη της “εικόνας”, για το γεγονός ότι αρνήθηκε τα αναγεννησιακά αξιώματα για τη ζωγραφική τέχνη με τόσο ριζοσπαστικό τρόπο. Έτσι κι αλλιώς άλλοι είχαν προηγηθεί. Ως προς την άρνηση της Αναγέννησης αρκεί να σκεφθούμε τι υλοποίησαν ζωγράφοι όπως ο Ποντόρμο, o Ρόσσο ή ο Μπεκκαφούμι στην Τοσκάνη, οι οποίοι πεθαίνουν όταν ο Γκρέκο δεν έχει ακόμα βγει από την εφηβεία. Μπορεί όμως κανείς να αναγνωρίσει τη συνέπεια και τη δύναμη με την οποία συνέχισε και διεύρυνε στην Ισπανία όσα είχε μάθει στη Βενετία και τη Ρώμη, με αποτέλεσμα να δημιουργήσει έργα απαράμιλλης τόλμης.
Απομονωμένος στο Τολέδο, ο ζωγράφος, περισσότερο ενστικτωδώς παρά κατά τρόπο προγραμματικό και συστηματικό, έκανε πειράματα αδιανόητα για την κοινωνία στην οποία ζούσε. Ο δημιουργικός ρόλος της απομόνωσής του δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Ήταν από περισσότερες πλευρές ένα κίνητρο, το σταθερό ελατήριο της δράσης του.
Πυρήνας του μοντερνισμού του, τόσο από κοινωνική όσο και από αισθητική άποψη, μπορεί να θεωρηθεί η διεκδίκηση (όχι με λόγια και έννοιες στο χαρτί αλλά με τη ζωγραφική πράξη) του δικαιώματος που έχει ο καλλιτέχνης / παραγωγός, ως δημιουργός, να “παίζει” κατά το δοκούν με τα συστατικά στοιχεία της εικόνας.»