Η Ελλάδα που γνώρισα

H Eλλάδα που γνώρισα είναι μια νοσταλγική αναδρομή στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Mια ματιά στη μεταπολεμική Eλλάδα που έκανε δειλά δειλά τα πρώτα της βήματα σε μια νέα εποχή. Ξεχασμένες όψεις της πρωτεύουσας, αλλά και ξεθωριασμένες εικόνες της ελληνικής επαρχίας ανασύρονται από τα ερμάρια της μνήμης ενώ ταυτόχρονα αναβιώνουν οι καθημερινές συνήθειες, ο τρόπος ζωής, η διασκέδαση, τα πάρτι και οι συγκεντρώσεις, η αθηναϊκή νύχτα. Κυρίως, όμως, οι άνθρωποι είναι αυτοί που ζωντανεύουν μέσα από τις διηγήσεις και τις αναμνήσεις της συγγραφέως, η οποία μεταφέρει και ξεναγεί τον αναγνώστη σε μιαν άλλη εποχή, όχι πολύ μακρινή, όπου ο χρόνος περίσσευε για τις μικρές χαρές και τις απλές, καθημερινές απολαύσεις.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Μια νοσταλγική αναδρομή στην Ελλάδα του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα μάς προσφέρει με το βιβλίο της η θυγατέρα του πολιτικού και ιστορικού Σπύρου Μαρκεζίνη. Να πώς θυμάται στην εισαγωγή της την Αθήνα των παιδικών της χρόνων: «Η Αθήνα θαρρείς πως ήταν σαν μια μεγάλη οικογένεια. Σχεδόν όλοι γνώριζαν όλους. Εγκληματικότητα δεν υπήρχε ούτε και τρομοκρατία, που ήταν λέξη άγνωστη. Κοιμόσουν με ανοιχτή την πόρτα και δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος. Λίγα κλεφτρόνια ίσως της πεντάρας, που και αυτά αμέσως συλλαμβάνονταν για παραδειγματισμό. Στους δρόμους κυκλοφορούσες άνετα. Πάρκαρες το αυτοκίνητό σου όπου ήθελες και την κυκλοφορία ρύθμιζαν οι γραφικοί τροχονόμοι στημένοι στο βάθρο τους, το οποίο κάθε Πρωτοχρονιά γέμιζε δώρα από τους απλούς πολίτες σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης και αγάπης για τις υπηρεσίες που παρείχαν».

Αρχίζοντας τη διήγησή της από την Κηφισιά, η Χέλμη-Μαρκεζίνη μάς ξεναγεί στο προάστιο που «προσφερόταν για ωραίους περιπάτους, είτε πεζή κάτω από τη σκιά που προσέφεραν τα γέρικα πλατάνια, δίπλα σε ρυάκια με γάργαρα νερά, είτε για ρομαντικές βόλτες με κάποιο από τα πολλά αμαξάκια». Και συνεχίζει με τα θερινά σινεμά Μπομπονιέρα, Ιάσονας, Χλόη, όπου πήγαινε οχτώ με δέκα, τα παγωτά Εβγα και τις ξακουστές τυρόπιτες του Μιλάνου, τις βόλτες στο Σούνιο με τη «Μερσεντές» του πατέρα της. Τις παιδικές παρέες, τα μπάνια στον Μπάτη του Φαλήρου και τα βραδινά Αστέρια, όπου τραγουδούσαν ο Πινέλι, ο Φέφε και οι αδελφές Μπρόγιερ. Αν πήγαινες για ψώνια τη δεκαετία του '60 έβρισκες τα καλύτερα ανδρικά στον Στρογγυλό και στον Χριστάκη, ενώ τα καλά γυναικεία μονοπωλούσαν ο Παπαγιάννης, ο Σινάνης και ο Αλεξανδράκης. Κάνοντας ένα «σλάλομ» στις θεατρικές σκηνές της εποχής, η συγγραφέας περνάει στο Παρθεναγωγείο Χιλλ, στο Πρότυπο Λύκειο Αθηνών (σημερινή Σχολή Μωραΐτη), στα τρελά νεανικά πάρτι όπου ξεχώριζε ο Αθλητικός Ομιλος Κηφισιάς και στα ταξίδια - για να πας αεροπορικώς στο Λονδίνο χρειαζόσουν πάνω από έξι ώρες, καθώς έπρεπε υποχρεωτικά να κάνεις ενδιάμεσους σταθμούς σε Ρώμη και Παρίσι. Πραγματικά, άλλη εποχή!



ΠΕΤΡΟΣ ΡΟΔΟΠΟΥΛΟΣ

Το ΒΗΜΑ, 22/10/2006