Οι Χείμαρροι της Άνοιξης

Γραμμένο στα 1926, "Οι Χείμαρροι της Aνοιξης" είναι το δεύτερο βιβλίο του Χέμινγουαιη και το πρώτο του μυθιστόρημα. Είναι μια σπιρτόζα παρωδία. Η δύναμη της περιγραφής και τα αγαπημένα του μοτίβα, που τόσο συχνά θα συναντήσουμε στα επόμενα βιβλία του, η αγάπη του για τη φύση, ο πόλεμος, οι Ινδιάνοι, τα μπαρ, οι γυναίκες, οι μοναχικοί άντρες, το πιοτό, οι νέγροι μπάρμαν, οι καβγάδες, η διάλυση των ψευδαισθήσεων, η έμμονη ιδέα της αυτοκτονίας, τα ψυχολογικά αδιέξοδα, οι κινηματογραφικοί διάλογοι, κάνουν το κείμενο ένα ολοκληρωμένο, μολονότι ιδιόρρυθμο μυθιστόρημα. Ο Χέμινγουαιη γράφει για τα πράγματα που είδε και ξέρει από πρώτο χέρι, αγανακτεί και λεει το δίκιο που τον πνίγει, όχι μόνο ως συγγραφέα, αλλά και ως εκπρόσωπο της πολλαπλά "χαμένης" γενιάς του μεσοπολέμου. Ακόμη κι ο τίτλος του βιβλίου φιλοδοξεί να προαναγγείλει το λιώσιμο των πάγων ενός πνευματικού χειμώνα. Το μοτίβο του ζεστού αέρα που φέρνει την άνοιξη, πηγαινοέρχεται συνεχώς μέσα στο βιβλίο. Όσο για τη σάτιρα του, διατηρεί και σήμερα την αξία της, αφού τα ήθη στο χώρο του βιβλίου δεν μοιάζουν να έχουν αλλάξει πολύ από τότε. "Οι Χείμαροι της Ανοιξης", μεταφράζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά.