Το αγόρι που ζωγράφιζε γάτες και άλλες ιστορίες

Περιεχόμενα

Η πηγή της νιότης
Η ευγνωμοσύνη του Σαμεμπίτο
Το αγόρι που ζωγράφιζε γάτες
Ουρασίμα
Η γριά που έχασε το κουλουράκι της
Η ιστορία του ιερέα Κόγκι



Έξι γοητευτικές ιστορίες για μικρούς και μεγάλους από τον «δικό μας» Λευκάδιο Χερν, τυλιγμένες σε εξαίρετες ζωγραφιές της Μελίνας Δεσφινιώτου. Ιστορίες για τον ξυλοκόπο που ήπιε πολύ από το νερό της νιότης, το παράξενο πλάσμα που λεγόταν Σαμεμπίτο και τα δάκρυά του γίνονταν πετράδια, τον καλό ψαρά Ουρασίμα που αγάπησε την κόρη του Θεού της Θάλασσας, την αστεία γριά που έφτιαχνε κουλουράκια κι έπεσε μέσα στη γη, τον ιερέα Κόγκι που έβλεπε ψάρια στα όνειρά του και τα ζωγράφιζε, και φυσικά, για το αγόρι που ζωγράφιζε γάτες.






Η ΠΡΩΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ



Πριν από πολλά πολλά χρόνια ζούσε κάπου στα βουνά ένας ξυλοκόπος με τη γυναίκα του. Ήταν πολύ γέροι και δεν είχαν παιδιά. Κάθε μέρα ο άντρας πήγαινε μόνος του στο δάσος για να κόψει ξύλα, ενώ η γυναίκα έμενε στο σπίτι και ύφαινε.

Μια μέρα, ο γέροντας αναζητώντας ένα συγκεκριμένο είδος ξύλου, προχώρησε στο δάσος βαθύτερα απ' όσο συνήθιζε, όταν ξαφνικά βρέθηκε στην άκρη μιας μικρής πηγής που δεν είχε ξαναδεί ποτέ του. Το νερό ήταν παράξενα διάφανο και καθαρό κι εκείνος διψούσε γιατί η μέρα ήταν ζεστή κι είχε δουλέψει σκληρά. Έτσι, έβγαλε το μεγάλο ψάθινο καπέλο του, γονάτισε κι άρχισε να πίνει. Θα 'λεγες πως το νερό αυτό του 'δινε μια περίεργη δύναμη.

Άξαφνα τότε, είδε το πρόσωπο του στο νερό και τινάχτηκε προς τα πίσω. Ήταν βέβαια το δικό του πρόσωπο, αλλά πολύ διαφορετικό απ' αυτό που είχε συνηθίσει να βλέπει στον παλιό καθρέφτη του σπιτιού. Ήταν το πρόσωπο ενός πολύ νέου άνδρα! Δεν πίστευε στα μάτια του.

Έφερε τα χέρια στο κεφάλι του που, μια στιγμή μόλις πιο πριν, ήταν φαλακρό. Πυκνά μαύρα μαλλιά το σκέπαζαν τώρα. Και το πρόσωπο του είχε γίνει απαλό σαν παιδιού -είχε χαθεί και η παραμικρή ρυτίδα.

Την ίδια στιγμή ένιωσε να τον πλημμυρίζουν καινούργιες δυνάμεις. Κοίταξε έκπληκτος τα άκρα του, που ο χρόνος είχε μαράνει από καιρό· τώρα ήταν καλογραμμένα και δυνατά με σφιχτούς, νεανικούς μυς.

Χωρίς να το ξέρει, είχε πιει απ' την πηγή της νιότης, κι έτσι είχε ξανανιώσει.

Στην αρχή χοροπήδαγε και φώναζε απ' τη χαρά του· ύστερα άρχισε να τρέχει προς το σπίτι· ήταν η πρώτη φορά στη ζωή του που έτρεχε τόσο γρήγορα. Όταν μπήκε στο σπίτι του, η γυναίκα του τρόμαξε, γιατί τον πέρασε για ξένο· κι όταν της μίλησε για το θαύμα, δεν μπόρεσε να τον πιστέψει αμέσως.

Μετά από αρκετή ώρα όμως κατάφερε να την πείσει ότι ο νεαρός που στεκόταν τώρα μπροστά της, ήταν πράγματι ο άντρας της. Της είπε πού ήταν η πηγή και της ζήτησε να τον ακολουθήσει. Εκείνη τότε είπε: «Έγινες τόσο ωραίος και τόσο νέος που δεν μπορεί να συνεχίσεις ν' αγαπάς μια γριά -γι' αυτό πρέπει αμέσως να πιω απ' αυτό το νερό κι εγώ. Όμως δεν γίνεται να λείψουμε απ' το σπίτι κι οι δύο. Περίμενε εδώ κι εγώ θα πάω μοναχή».

Κι έφυγε τρέχοντας για το δάσος, ολομόναχη. Βρήκε την πηγή, γονάτισε κι άρχισε να πίνει. Ω! Πόσο δροσερό και γλυκό ήταν αυτό το νερό! Έπινε, έπινε, έπινε και δεν σταμάτησε παρά μόνο για ν' ανασάνει.

Ο άντρας της την περίμενε ανυπόμονος· περίμενε να τη δει να επιστρέφει μεταμορφωμένη σ' ένα όμορφο, λυγερό κορίτσι. Όμως εκείνη δεν φάνηκε καθόλου. Ανησύχησε, κλείδωσε το σπίτι και κίνησε να τη βρει.

Όταν έφτασε στην πηγή, δεν την είδε πουθενά. Ετοιμαζόταν να πάρει το δρόμο της επιστροφής, όταν άκουσε ένα σιγανό κλάμα ν' ανεβαίνει μέσα απ' τα ψηλά χόρτα, κοντά στην πηγή. Έψαξε προς τα 'κει και βρήκε τα ρούχα της γυναίκας του κι ένα μωρό -ένα πολύ μικρό μωρό, μπορεί και έξι μόλις μηνών!

Η γερόντισσα είχε πιεί πάρα πολύ μαγικό νερό· είχε πιει τόσο πολύ που γύρισε στα χρόνια της νιότης της και πιο πίσω ακόμα, στην ηλικία που τα παιδιά ούτε καν μιλούν.

Πήρε το παιδάκι στα χέρια του κι αυτό τον κοίταξε μ' ένα βλέμμα ερωτηματικό και θλιμμένο. Το βάσταξε ως το σπίτι -ψιθυρίζοντας του κουβέντες- ενώ σκέψεις παράξενες και μελαγχολικές γύριζαν στο μυαλό του.