Ο Πλατέρο κι εγώ

Έναν αιώνα και πλέον χρειάστηκε ο Πλατέρο, ο πιο διάσημος και οικουμενικός γαϊδαράκος του ισπανόφωνου κόσμου, για να φτάσει ολοκληρωμένος στην ελληνική γλώσσα. Σε τούτο το ιδιαίτερο βιβλίο «η χαρά και η στενοχώρια είναι δίδυμες αδερφές», όπως γράφει ο Χουάν Ραμόν Χιμένεθ. Ο νομπελίστας, μέσα από αυτή την πολύχρωμη ελεγεία, αποτυπώνει τη λυρική αυτοβιογραφία της νιότης του, απαθανατίζει τη γενέτειρά του, το Μογέρ, και δημιουργεί έναν παντοτινό μύθο, τον μύθο του τετράποδου και ασημόγκριζου Πλατέρο, τον μύθο ενός αγαπημένου και πιστού συντρόφου. Καθένα από τα εκατόν τριάντα οκτώ σύντομα κεφάλαια του έργου, το οποίο αποτελεί και το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα πεζοποιήματος στη μακρά ισπανική παράδοση, συνθέτει έναν ανάγλυφο πίνακα ζωγραφικής, με φόντο πάντοτε το τοπίο της Ανδαλουσίας, που το βλέπουμε να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας, με θέματα όπως η φιλία ανάμεσα στον ποιητή και τον Πλατέρο, η ζωή στην ύπαιθρο, η αλλαγή των εποχών, η σκληρότητα των παιδιών, η ομορφιά της φύσης, ο φόβος, ο θάνατος. Ένα εμβληματικό κείμενο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, με τις περισσότερες επανεκδόσεις, μεταφράσεις και εικονογραφήσεις μετά τον Δον Κιχώτη του Θερβάντες.



«Το Ο Πλατέρο κι εγώ αποτελεί αναμφίβολα έναν ιδιόρρυθμο σταθμό στο έργο του Χουάν Ραμόν Χιμένεθ […]. Ο συγγραφέας σχεδιάζει και εν συνεχεία χαράσσει ανεξίτηλα πολλές από τις αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων στο Μογέρ, βυθίζεται σε μια ποιητική πρόζα απελευθερωμένη από τους κορσέδες του μέτρου, εστιάζει στη ζωή και τα πεπραγμένα ενός γαϊδάρου, στον τόπο και τους συντοπίτες του, αλλά, πάνω απ’ όλα, μας χαρίζει την ασύγκριτη τέρψη του αστείρευτου πλούτου της γλώσσας, με τη λαμπρότητα των επιθέτων και των λεξιλογικών αποχρώσεων, με τις ιδιαίτερες πινελιές κάθε τόπου και τις ντοπιολαλιές του, ζωντανές, ζεστές και παλλόμενες […]».


Εδουάρδο Λουθένα, Από την εισαγωγή της έκδοσης