Ο φοίνικας

Η περιγραφή που συνοδεύει τον Φοίνικα του Χωμενίδη είναι ότι πρόκειται για το πιο καλό και ολοκληρωμένο του βιβλίο. Κάτι με το οποίο διαφωνώ. Σαφώς το βιβλίο ρέει εύκολα, ο τρόπος γραφής είναι ευχάριστος και ευρηματικός. Δε θεωρώ όμως ότι πιάνει τα υψηλά στάνταρ του Σοφού παιδιού, ούτε της Νίκης, για να μείνουμε στα του συγγραφέα. Το ξεκίνημα, ίσως και μέχρι τη μέση, είναι εντυπωσιακό με έκανε να σκεφτώ ότι πρόκειται για κάτι εξαιρετικό. Από τη μέση και μετά όμως η ιστορία μάλλον με κούρασε, ενώ έβλεπα την πλοκή να επαναλαμβάνεται ή έστω να κολλάει. Δεν ξέρω αν φταίει ότι πρόκειται για αληθινά γεγονότα, οπότε δε θα μπορούσε να ξεφύγει εντελώς από τα ιστορικά δρώμενα ή αν απλά πρόκειται για μια φυσιολογική πτώση του αναγνωστικού ενδιαφέροντος.
Στα πολύ θετικά βάζω ότι με το πέρας του βιβλίου ενδιαφέρθηκα να μάθω κάποια στοιχεία από την πραγματική ζωή του Άγγελου Σικελιανού για να δω τι από αυτά συνέβησαν αληθινά και τι ήταν δημιούργημα του συγγραφέα. Μάλιστα μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι οι Δελφικές γιορτές συνέβησαν στην πραγματικότητα και ο ποιητής είχε όντως αφιερώσει τη ζωή του σε αυτές.
Εν κατακλείδι, το βιβλίο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί λογοτεχνικό αριστούργημα, κατέχει όμως όλα τα γνωρίσματα και προτερήματα του Χωμενίδη. Ωραία, γλαφυρή γραφή, εύκολη και ευχάριστη ανάγνωση. Δύο σκηνές δε, του νεαρού πρωταγωνιστή που ορμάει σε ένα τσούρμο κοπέλες και του γάμου του ζευγαριού στο πλοίο, είναι κατά τη γνώμη μου υψηλής λογοτεχνικής αξίας και εξόχως απολαυστικές.