Η Μαρία Πολυδούρη μετά τον Καρυωτάκη

Θέ μου, είναι μερικοί άνθρωποι, που βλέπεις επιφάνεια, επιφάνεια και βάθος πουθενά. Ζητάς κάτι, κάτι κατασταλαγμένο, κάτι κλεισμένο, έστω, σε μιάν άκρη, κάτι συμμαζεμένο, κρυμμένο, κάτι που να βαραίνει λίγο με τον όγκο του, κάτι που να προέρχεται, έτσι, από μέσα -πως να το πω- από τα βάθη του είναι, σαν αντίλαλος, σαν ηχώ μιας σπηλιάς, ένα κομματάκι πηγμένο αίμα, ένα θρόμβο, ένα κόμπο δάκρυ, ξεχασμένο κάπου, και δε βρίσκεις, δε βρίσκεις τίποτα -βλέπεις πομφόλυγες, πολύχρωμες, ίσως, φανταχτερές, που υψώνονται για λίγο, και σπάνε στον αέρα.
Αυτό το κάτι, που δεν το βρίσκεις εύκολα, μα καθόλου εύκολα, το έχει η Μαρία. Το βλέπεις αμέσως στη ματιά της, στα ποιήματά της. Μόνο σ' αυτά; Παντού. Στα λόγια της, στα κινήματά της, στη στάση της, στη σιωπή της. Γεμίζει την ατμόσφαιρα με ψυχή. Και είναι, Θέ μου, τόσο σπάνιο το αγαθό αυτό και είναι τόσο ψεύτικος εκείνος ο μύθος της Παλαιάς Διαθήκης, που ισχυρίζεται ότι ο καλός Θεός το έχει εμφυσήσει σε όλους μας.