Ουέϊκφηλντ

«...Διαβάζοντας το διήγημα, κάθε σύγχρονος αναγνώστης θα αναγνωρίσει την εικόνα του Κάφκα. Κυριαρχεί ο ίδιος μηχανισμός των ατέλειωτων αναδρομών, με τη διαφορά ότι ο Χώθορν, χωρίς να χάνει σε αγωνία η σε ένταση, μας προειδοποιεί εξαρχής ποιά θα είναι η κατάληξη του μύθου. Το Ουέικφηλντ είναι το καλύτερο διήγημα του Χώθορν και ίσως ένα από τα καλύτερα της λογοτεχνίας. »
– JORGE LUIS BORGES

Η φαντασία, με την ακριβή σημασία του όρου, δεν αποτελούσε μέρος των χαρισμάτων του Ουέικφηλντ. Με καρδιά ψυχρή, μα όχι διεφθαρμένη η άστατη, και μυαλό που ουδέποτε το τάραζαν θυελλώδεις σκέψεις ούτε το απασχολούσαν πρωτότυπες ιδέες, ποιός θα περίμενε ότι ο φίλος μας θα εδικαιούτο την πρώτη θέση μεταξύ των εκκεντρικών ανθρώπων με τις πιο παράδοξες ιδιοτροπίες;
Το ζεύγος ζούσε στο Λονδίνο. Με την πρόφαση ότι φεύγει σε ταξίδι, ο άντρας νοίκιασε ένα επιπλωμένο διαμέρισμα στον διπλανό δρόμο του σπιτιού του και, δίχως η συμβία και οι φίλοι του να γνωρίζουν τίποτα γι' αυτόν και δίχως να υπάρχει η παραμικρή αιτία για τέτοια αυτοεξορία, έμεινε εκεί περισσότερο από μία εικοσαετία. Στο διάστημα αυτό έβλεπε καθημερινά το σπίτι του και την κυρία Ουέικφηλντ, που την είχε εγκαταλείψει.

«Στην πραγματικότητα, για αρκετούς, το ανώτερο, το πιο συγκινητικό χαρακτηριστικό γνώρισμα του Χώθορν θα μπορούσε να 'ναι η συναισθηματική απόσταση που τον χωρίζει απ' όπου κι αν βρίσκεται. Παραμένει έξω από καθετί, παντού είναι ξένος. Είναι ένας μοναχικός εραστής της ομορφιάς. Η ωραία ανάλαφρη φαντασία του είναι η φτερούγα που αγγίζει φευγαλέα το σκοτεινό παράθυρο ένα φθινοπωρινό απόβραδο. Ήταν περισσότερο μια ιδιότητα που τον έκανε να βλέπει την τρομερή άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής, παρά μια επιθυμία να τη φέρει στο φως με τις αναφορές του σ' αύτη. Προτιμούσε να μένει στην επιφάνεια - στην επιφάνεια της ψυχής και στις παρυφές της τραγωδίας. Ύφαινε αργά τον ιστό του στον ανοιχτό αέρα. Έτσι εκφραζόταν εν μέρει η χαρακτηριστική του συνήθεια να βουτά, απλώς για να παίξει, στον κόσμο της ηθικής, δίχως να είναι στο ελάχιστο ηθικολόγος. [ ... ] Μα, απ' όλους τους κυνικούς, ήταν ο ευφυέστερος, ο πλέον ευγενής, και τα λεπτά νοήματα που ύφαινε είναι απλώς μεταξωτά νήματα για γυαλιστερές χάντρες. Η συλλογή του από μυστήρια της ψυχής είναι το γραφείο ενός ερασιτέχνη διανοούμενου.»
– HENRY JAMES