Ζωή κλεισμένη

ΝΟΡΝΤ-ΖΕΕ

[...]
Η χαμηλή γη αβέβαιη σχεδόν λυμφατική
ανίσχυρη μπροστά στον αδηφάγο ρόχθο των νερών
σάμπως να συλλογίζεται το ξεθεμέλιωμά της
ένα χαμόγελο μισό που πάγωσε δεν άνθησε
σε νυσταγμένα βλέφαρα βαριά.

Απόσπασμα σελ. 25

Με την πέμπτη ποιητική του συλλογή ο νεότατος της τριάδος μάς ταξιδεύει σε μέρη ταξιδεμένα και το ίδιο δευτερόλεπτο αταξίδευτα, σε τόπους της γοητείας, σε γητεμένους, γητειές που δεν ξοδεύτηκαν, φίδια της μνήμης που παλεύουν το δηλητήριό τους υπέρ της ιάσεως των πληγών του παρελθόντος της Ιστορίας, γεγονότα δύστηνα, πολεμικά ή άλλα, δίκες της αδικίας και της αδικίας η δικαιοσύνη, σκελετοί που άσπρισαν στην ακτή του Γκουανταλκανάλ, μνήματα στρατιωτών στον τάφο της θαλάσσης, φυλακές του πόθου, δηλώσεις προέδρων πριν την ώρα του θανάτου την καλεστική, τη λυτρώνουσα, την αναμενόμενη.

Μείζονα γεγονότα, των μαχών ο αχός και ο απόηχος των σπαθιών ή των πολυβόλων, επανέρχονται στην κλίμακα του κενού, του μικρού που κινείται ανακεφαλαιωτικά, μα πόσο αίμα, μέσα στο αίμα οι λέξεις βρίσκουν ξανά τη χαμένη με το σώμα επαφή, αυτό το εξόριστο σ' έναν πολιτισμό καθαριότητας.

Το βρώμικο επανέρχεται με ή χωρίς εισαγωγικά, το μαγικό μάς καλεί να το δούμε κατάματα σ' έναν κόσμο που απομαγεύτηκε, γιατί η τεχνολογία γνωρίζει να μας φέρνει ταχύτερα στα πράγματα, αλλ' όχι στον εαυτό, εσώτερο τον λέμε, αλλά γυμνός όταν πορεύεται γίνεται ο εαυτός του χωρίς προσδοκία, μόνον υπαρκτός, ζωντανός, αδιαμεσολάβητος, χωρίς να πέρασε από επάνω ούτε μία χρόνου ρυτίδα. Ένα πανηγύρι, το καρναβάλι των πέντε αισθήσεων ζητά να δικαιωθεί εναντίον στο μαύρο του πόνου, του θανάτου ο λαμπτήρ που αναβοσβήνει, σπάζει, θραύεται, κομματάκια γίνεται του φωτισμού το γυαλί και καθώς περνούν από επάνω τους οι Ινδιάνοι του πόθου καθρεφτίζουν τη μορφή που έγειρε σε χρώματα παρδαλά του ανιστόρητου, της ακινησίας της στιγμής, όταν διεκδικεί το ξόανο της φυλής ό,τι ανθρώπινο απάνθρωπα θυσιάστηκε.

ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ, ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 10/01/2003