Ας αλέθει...

Όταν πρωτοέφυγα από το νησί μας για τις σπουδές μου σε ξένη χώρα, συναντήθηκα και συναναστράφηκα με παιδιά από όλη την Ελλάδα και όχι μόνο. Άλλοι από χωριά και άλλοι από πόλεις. Καθένας κουβαλούσε στην ομιλία του και
στην προφορά του τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της γλώσσας του τόπου του, καθώς και τις συνήθειες. Επόμενο ήταν να μην ακούγονται οι ντόπιες λέξεις της ιδιαίτερης του καθενός πατρίδας. Ήταν η εποχή που μπήκε στην καθημερινότητα μας η τηλεόραση. Οι λέξεις εκείνες που χαρακτηρίζονταν ντόπιες δεν ακούγονταν όσο πρωτύτερα. Λέξεις των παππούδων μας, των προγόνων μας, των γονιών μας. Λέξεις παρμένες από την αρχαία μας γλώσσα, λέξεις και εκφράσεις φερμένες από τους ναυτικούς μας, λέξεις από τους γείτονες Τούρκους και από τους κατά καιρούς κατακτητές και διερχόμενους εμπόρους, ακόμα και λέξεις ελληνικές, παραποιημένες με την δική μας ιδιαίτερη προφορά που διέφερε ακόμα και από το ένα χωριό στο άλλο. Αρχίσαμε να τις ξεχνάμε. Δεν τις χρησιμοποιούσαμε, που
όμως ανήκαν στην ιδιαίτερη πολιτιστική μας κουλτούρα. Πώς να τις σώσουμε;;
Πρέπει να τις κρατήσουμε!