Μια ιστορία από τα σύννεφα

Όταν ο Μανώλης κοιτάζει τα σύννεφα που ταξιδεύουν ψηλά στον ουρανό, ούτε που φαντάζεται πως θα μπορούσε να ταξιδέψει κι εκείνος πάνω τους. Κι όμως! Ξαφνικά νιώθει να ανεβαίνει απαλά και να χώνεται μέσα σ' ένα σύννεφο που μοιάζει μα λιμουζίνα. Κι έτσι ξεκινάει το ταξίδι του, ένα ταξίδι στο χώρο και στο χρόνο, μια φανταστική περιπέτεια, μια ιστορία από τα σύννεφα...





Ωραίος ο Μανόλης στην ιστορία της Ελιάνας Χουρμουζιάδου με τις ζωγραφιές της Κατερίνας Βερούτσου. Οπως όλα τα παιδιά, έτσι και ο Μανόλης όταν βρέθηκε στην εξοχή «...έκανε τον άνεμο κουβάρι κι αφού χόρτασε τρέξιμο και παιχνίδι, ξάπλωσε στη χλόη και κοίταξε το γαλάζιο ουρανό...». Ανοιξη και τα σύννεφα χιονάτα, ταξίδευαν παίρνοντας διάφορα σχήματα. Γίνονταν ζώα ή άνθρωποι, αυτοκίνητα, παπούτσια, λαχανικά. Κι έπειτα άλλαζαν. Μόνος στην απλωσιά ο Μανώλης τα παρατηρούσε, δεν έπαιρνε το βλέμμα από τα σύννεφα. Ωσπου αφέθηκε. Και ταξίδεψε. Με τα σύννεφα. Στον απέραντο κόσμο.

Και τι δεν είδε και πόσα δεν έμαθε. Για πολιτισμούς που χάθηκαν και για άλλους που άντεξαν. Για βασίλεια που έδυσαν και για πλάσματα που ταξίδευαν ασταμάτητα. Ναοί στο διάβα τους, σπίτια ταπεινά, δάση και ωκεανοί, αναχωρήσεις για το μεγάλο άγνωστο, πόλεμοι και έργα ειρηνικά, η ζωή, όμως, του ανθρώπου παντού ίδια. Και η ελπίδα ίδια κι αυτή. Και ο συντροφισμός. Αυτό και μας μηνά η Χουρμουζιάδου βάζοντας το σύννεφο να λέει στον Μανόλη: «...Κάθε ξένος είναι ένα κομμάτι από σένα, που προσπαθεί να έρθει σε επαφή με το κομμάτι που του λείπει».



ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 04/07/2003