Μόνολογκ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Σε χαρτάκια. Γράφω, γράφω, γράφω. Σχέσεις. Η ιστορία του θείου μου του Ακύλα.

Αργότερα. Αυτό αργότερα. Πρώτα τα ουσιώδη. Τα χρειώδη. Εγώ, εμού του ιδίου. Πολτός.

Αδυναμία χαρακτήρα. Το Αεροπλάνο. Τα σύννεφα. Οι θεοί. Πιο κάτω, οι άνθρωποι, τα φυτά, τα ζώα.

Οι φυλετικά ανώτεροι. Ανίκητοι, αρχέτυποι, διηνεκείς. Ο καναπές. Κάθομαι ξαπλωμένος. Κόκονατ.

Ασύλληπτη μυρωδιά ανανά. Γαλάζια τετράγωνη φωταψία. Ακτινοβολεί. Γίνεται χαμός.

Είναι απολύτως απαραίτητο.

Θέλω

Πρέπει να τα γράψω όλα προτού



Το "Μόνολογκ" δεν είναι απλώς ο τίτλος ενός μυθιστορήματος. Είναι και η φωνή ενός ανθρώπου μπροστά σε μια βουβή οθόνη, είναι το θρυμματισμένο παραλήρημά του, είναι η κατακερματισμένη
ζωή του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Είναι η περιπέτεια της γραφής, σ' ένα βιβλίο όπου η ίδια εκτίθεται γυμνή, από τους υπόγειους σιδηροδρόμους της δυτικής Ευρώπης μέχρι τα υποφωτισμένα μπαρ των τροπικών.








ΚΡΙΤΙΚΗ



ΓΛΩΣΣΑ ΔΥΝΑΤΗ, ΑΥΤΟΣΑΡΚΑΣΜΟΣ, ΠΑΡΑΔΟΞΟΛΟΓΙΑ,
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΕΣ ΧΙΟΥΜΟΡ. ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΝΕΑΝΙΚΟ ΚΟΙΝΟ ΘΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΛΕΝΟΥ
ΧΡΗΣΤΙΔΗ ΣΥΓΧΩΡΩΝΤΑΣ ΤΟΥ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΗ ΡΑΘΥΜΙΑ, ΤΗ ΡΟΠΗ ΣΤΑ ΚΛΙΣΕ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗ ΤΟΥ ΣΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑ.



Το Μπορορό τον προανήγγειλε ευοίωνα. Τα Χαστουκόψαρα έδειξαν ότι ήρθε για να μείνει. Δέκα χρόνια αργότερα, παρά την αδιάκοπη λογοτεχνική παρουσία του, ο συγγραφέας φαίνεται ότι δεν έχει σκοπό να το κουνήσει ρούπι από την κατηγορία των νέων ταλέντων και, από μια άποψη, πολύ καλά κάνει. Δεν είναι λίγοι οι συνομήλικοί του που στην προσπάθειά τους να αλλάξουν κατηγορία, κατήντησαν απλώς μικρομέγαλα λογοτεχνικών εργαστηρίων. Μεγαλωμένος και αυτός στο συγγραφικό baby boom της δεκαετίας του 1990, κρατάει τη θέση του στο ίδιο παλμαρέ προπαγανδίζοντας (λογοτεχνικά) τις ίδιες πάντοτε μποέμ αξίες που άλλους τους ανεβάζουν και άλλους τους ρίχνουν στα Τάρταρα της γραφικότητας. Δεν προεξοφλώ το μέλλον του συγγραφέα, απλώς μέσα στον σαρωτικό, τον βροντώδη κυνισμό του, εντοπίζω και αυτή τη φορά ψήγματα πρωτογενούς σκέψης και αυθεντικής τρυφερότητας. Κανονικά, είναι θέμα χρόνου γι΄ αυτόν να τα μετουσιώσει σε κάτι άλλο, πιο δουλεμένο, πιο σύνθετο από τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις του (στην Ινδία, στην Καμπότζη, στο Βιετνάμ κ.ά.) και πιο τολμηρό από τη στιγμιαία, την ξώφαλτση παρατήρηση. Όρεξη να υπάρχει...



Γλώσσα

Μποέμ- ξεμποέμ, ο Λένος Χρηστίδης δεν παραδίδει πάντως το Μόνολογκ βορά στις παρερμηνείες του πασαένα. Από το οπισθόφυλλο κιόλας του βιβλίου μάς προετοιμάζει ότι το παρόν δεν είναι προϊόν σκληρού συγγραφικού ωραρίου, αλλά έργο ηθελημένης αποσπασματικότητας και άφθονου ελεύθερου χρόνου: «Σε χαρτάκια. Γράφω, γράφω, γράφω, γράφω». Μπορώ άνετα να φανταστώ ένα παζλ από ταπεινά κίτρινα post it που παίζουν τον ρόλο του χειρογράφου. Αδιαφορώ όμως πλήρως για τη συγκεκριμένη πληροφορία κι ας παραπέμπει στους σουρεαλιστές που ήταν ικανοί να γράψουν ακόμη και πάνω στο μανίκι τους, μόνο και μόνο για να απολαύσουν την εμπειρία. Το θέμα είναι τι ακριβώς απολαμβάνει ο αναγνώστης και στην περίπτωση του Μόνολογκ , αυτά είναι αρκετά και διόλου ευτελή όπως θέλουν να δείχνουν.

Ένας τυπάκος που περνάει τα καλύτερά του χρόνια μπροστά στην τηλεόραση, ασφαλώς δεν αποτελεί νουβοτέ για τη θεματολογία της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Από αυτό το μοτίβο ξεκινούν και σε αυτήν ακριβώς τη στάση καταλήγουν πλείστοι όσοι συγγραφείς επιμένουν στην αυτοαναφορικότητα της γενιάς τους. Ο Λένος Χρηστίδης δεν λέει όχι ούτε σε αυτό ούτε σε κανένα άλλο κλισέ, αλλά το λέει που να πάρει ο διάβολος, με μια γλώσσα που σε κάνει να περιμένεις πολύ περισσότερα από αυτόν. Πάντως όχι μια ιστορία όπως εκείνη του ελληνικού χωριού με το όνομα Μαλάκες ούτε βέβαια κάτι σαν το συναπάντημα του αφηγητή με πωλητές οπίου Καμπότζης και άλλων ηδονικών μυρωδικών στη μακρινή Ινδοκίνα και αλλαχού. Ίδια ανεκδοτολογική διάθεση και στην ιστορία του Έκτορα Κατερίνα που ήταν, λέει, μεγάλο κωλόπαιδο στο δημοτικό και σήμερα είναι υφυπουργός της πλάκας.



ΡΟΥΛΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΤΑ ΝΕΑ 22-3-2008