Ως το ανέφικτο

Έρχονται συχνά με το αεράκι ευωδιές
απ’ τον διπλανό κήπο·
γαζία ως το φθινόπωρο
την άνοιξη οι νεραντζιές
ρόδα και γιασεμιά το καλοκαίρι.
Μα εγώ μονάχα ένα γεράνι ταπεινό έχω στο μπαλκόνι μου·
αυτό ποτίζω.
Όμοια, την ποίησή μου.
Μαρία Χριστινάκη
Λευκή σελίδα

Τίποτα πιο παρήγορο
απ’ τη λευκή σελίδα·
σεντόνι απλωμένο
πάνω απ’ τα λάθη σου
αφρός
σκεπάζει σκοτάδια και βάθη σου.
Τίποτα πιο τρομακτικό·
πελώρια αυλαία
τρέμει μπρος στα φώτα η αλήθεια σου
άδεια σκηνή
και πώς να στήσεις τα φανταχτερά τα παραμύθια σου;

Σ’ έρημο απέραντη βαδίζουν γυμνά
του μυαλού σου τα πλάσματα.
Σε μια στάλα γης
πώς να στριμώξεις θεούς και φαντάσματα;

Ποδιά νωπή κι αγκαλιά
μέσα της σβήνουν οι λυγμοί σου
θάλασσα χαρωπή
να την οργώνει τρελοκάικο η ψυχή σου!

Χώμα τραχύ
ζητά το δάκρυ και τον ιδρώτα σου.
Διστάζεις; Λες πως είν’ ο ήλιος αψύς,
πως οι πέτρες ματώνουν τα πόδια σου;
Με υπεκφυγές μην το μιάνεις...
Σκάβε και πότιζε ολοένα!
Άλλη γη, πιο γόνιμη για σένα,
δεν θα βρεις.


* Την έκδοση κοσμούν πίνακες ζωγραφικής της Αννίτας Ουγουρλόγου