Γραφέως κάτοπτρον ή Πέρα από τις λέξεις: η "Λέξη"

ΚΟΡΙΝΝΑ, ΜΝΗΜΗ ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΩΝ

Υπάρχει γιατί υπάρχει το κενό
το ποίημα και ο στίχος ο βαθύς
Μ’ ανάδοχο τον Χρόνο
το ’χει βαφτίσει η Μούσα σ’ άδεια κολυμβήθρα
Κι αν βγει γερό όσο γερνά Νέα
Ανοίγματα στη σάρκα του θα φέρνει
για να χωρά και τον καινούργιο αναγνώστη
Γιατί αυτός
της ποίησης είναι ο σκοπός ο τελικός
Να καταστρέφει πάντα το Γνωστό
για να ανθίζει το καινούριο και το Άγνωστο
Και κάθε τι το Αυτονόητο να ντύνει
με την γυμνη ομορφιά του Ακατανόητου
Γι’ αυτό και πάντα ο στίχος ο πιο αυθεντικός
θα ’ναι κι ο πιο βαθιά κατεστραμμένος


"...τα σύνορα των πολιτισμών δεν είναι πρωτίστως γεωγραφικά όσο εσωτερικά και ανάγονται στην μεγαλειώδη προσπάθεια του ανθρώπου να γνωρίσει τον εαυτό του και να ελέγξει τη μοίρα του. Η επιθυμία, όμως, για την απόλυτη "διαφώτιση" του εαυτού και την πλήρη χειραγώγηση της ιστορίας ενέχει κάτι το ολοκληρωτικό και αυτοκαταστροφικό που αυξάνει αναπόφευκτα τον παγκόσμιο πόνο. Ο εκπολιτισμός του εαυτού προϋποθέτει αυτή την οδυνηρή επίγνωση που μετριάζει την κτητική αλαζονεία της γνώσης και επιτρέπει τη συμβίωση με το ξένο και παράξενο άλλο μας".
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΤΙΛΗΣ