Το σπασμένο κλειδί και άλλες ιστορίες

Αρχίζοντας την σταδιοδρομία μου, φιλοδοξία μου ήταν να διακριθώ αποκτώντας κι εγώ, όπως όλοι οι αξιέπαινοι δρομείς του σταδίου, ένα όνομα ως στιβαρός κριτικός της λογοτεχνίας. Τι πιο ευγενικό! Με ένα πτυχίο της Φιλοσοφικής, όπου ακτινοβολούσε το «άριστα», περίμενα με αδημονία να μού δοθεί η ευκαιρία να σχολιάσω ένα δύσληπτο κείμενο, προβάλλοντας έτσι τις εξαιρετικές, τι λέω, τις εντελώς πρωτότυπες κριτικές μου μεθόδους. Η φλογερή μου λοιπόν φιλοδοξία περίμενε την πολυπόθητη στιγμή έτοιμη, με ένα ολοκαίνουργο κλειδί στο χέρι, να ξεκλειδώσει τη στρυφνή σημασία ενός ερμητικού κειμένου, ανοίγοντας πάραυτα και όλες τις πόρτες, και τις πιο εφτασφράγιστες ακόμα, του λογοτεχνικού κατεστημένου στο πολυσυζητημένο του λοιπού όνομά μου. Γιατί, ναι, είχα πλήρη συνείδηση πώς κρίσιμο στοιχείο για να αποκτήσει κύρος το άγνωστο όνομά μου ήταν μια σημασία κρυμμένη σε ένα δύστροπο, κρυπτικό αλλά ονομαστό λογοτέχνημα, ανεξιχνίαστη και αδιατύπωτη φυσικά, που πρώτος και μόνος εγώ θα είχα εντοπίσει και αποκωδικοποιήσει. Πλάνη οικτρή! Πλάνη αποκαρδιωτική! [...]