Η ώρα των πριγκίπων

Η "Ώρα των πριγκίπων" είναι το δέκατο πέμπτο μυθιστόρημα του Δημήτρη Χριστοδούλου μετά το "Γούπατο", 1976, που άνοιξε ένα δρόμο καινούργιο στη γραφή του με την πεζογραφία, χωρίς να σταματήσει τη δημιουργία του στην ποίηση και στη θεατρική γραφή, όπως και στα τραγούδια. Η "Ώρα των πριγκίπων" επιβεβαιώνει τη λογική και αισθητική απόφαση του ποιητή να ανανεώσει τους ορίζοντές του ξεφεύγοντας από τον κίνδυνο της επανάληψης στον κατακτημένο ποιητικό του λόγο, και από τον κίνδυνο της νεύρωσης που συνεπάγεται ο τελματωμένος λόγος, όπως δυστυχώς παρατηρείται σε πολλές περιπτώσεις κι αυτό σαν απάντηση στην ερώτηση, γιατί η πεζογραφία, από έναν ποιητή και μετά τόσο εκτεταμένο ποιητικό έργο (30 συλλογές) σε 36 χρόνια. Ωστόσο μπορεί κανείς να παρατηρήσει ότι ο δρόμος που άνοιξε ο Δημήτρης Χριστοδούλου με το "Γούπατο" 1976, είχε την ευεργετική του επίδραση σε μια σειρά μυθιστορήματα, αντιηρωικά θα λέγαμε, αυτοβιογραφικά, ή και απολογητικά κυρίως της πολιτικής απογοήτευσης που ακολούθησε το κλίμα της χαράς, μετά την ήττα και την διάψευση των ελπίδων. Με την "Ώρα των πριγκίπων" ο συγγραφέας αγγίζει και γκρεμίζει τον μύθο της ακεραιότητας του διευθυντικού στρώματος των κοινωνιών σ' όλα τα μήκη και σ' όλα τα πλάτη της γης διασκεδάζοντας και χαμογελώντας με το χαμόγελο του γνώστη, του γυμνού αλλά άκαμπτου ατόμου.