Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ως υπόδειγμα σύγκρουσης

Η υψηλή στρατηγική αξιοποιεί τις οικονομικές πηγές, τις δημογραφικές δυνατότητες, τις ηθικές δυνάμεις και αναπτύσσει τις υλικές μορφές ισχύος, για την υποστήριξη των μαχόμενων στρατευμάτων. Η κυρίως μαχητική ισχύς-μαχητική ικανότητα είναι μόνο ένα μέσο της υψηλής στρατηγικής. Ο ορίζοντας της στρατηγικής περιορίζεται στη διεξαγωγή του πολέμου και η υψηλή στρατηγική κατευθύνεται στη μετά τον πόλεμο ειρήνη. Σκοπός του πολέμου είναι η απόκτηση καλύτερης και ευσταθούς ειρήνης και η διεξαγωγή του πολέμου αφορά την ειρήνη την οποία επιθυμούμε (μετά τον πόλεμο). Η εφαρμογή πολιτικής διαμέσου του πολέμου και μέχρι την ειρήνη αποτελεί πρωταρχική υποχρέωση. Η επίτευξη νίκης με τίμημα τη πλήρη εξάντληση αποτελεί τον πυρήνα της αρχής ενός νέου πολέμου. Η πλήρης νίκη περιπλέκει το θέμα της σύναψης ασφαλούς και λογικής ειρήνης. Ο κίνδυνος αυτός μεγαλώνει κατά τους πολέμους συνασπισμών επειδή δεν υπάρχει το δέος της αντιπάλου ισχύος και τα «συμφέροντα της ειρήνης» γίνονται διαφορετικά αντιληπτά από τους εταίρους-μέλη συμμαχιών. Έτσι οι σύμμαχοι γίνονται αντίπαλοι, γιατί ενώ φαίνεται ότι η ενοποίηση θα οδηγούσε στην ενότητα, τελικά καταλήγει σε απλή ομοιομορφία η οποία δεν καταργεί τις διαφορές και τις αντιπαλότητες.