Περασμένα, μα όχι ξεχασμένα

Να περάσει το κακό. Ναι. Γι’ αυτό παλεύει. Αλλά να το ξεχάσει; Πώς να το ξεχάσει; Συχνά-πυκνά στην ξενιτιά που βρέθηκε διωγμένος, σαν εξόριστος, ξυπνάει ο Γιάννης από τον ίδιο εφιάλτη τα βράδια: το κορίτσι του που του το πήραν, τους μπράβους που τον χτύπησαν, την απειλή για τη ζωή του. Κι όλα αυτά επειδή κάποιος είχε περισσότερη δύναμη απ’ αυτόν. Όλα αυτά επειδή δεν υπάρχει δικαιοσύνη για τους ταπεινούς.

Μόνος, δίχως βοήθεια, δίχως χαρτιά, στην άλλη άκρη του ωκεανού, ο Γιάννης θα προχωρήσει. Θα φτιάξει μια νέα ζωή, ξεκινώντας από το μηδέν. Άλλες συνήθειες, άλλα ήθη, άλλες καταστάσεις. Θα αγωνιστεί σκληρά για να πάει μπροστά.

Από τα νησιά του Αιγαίου στις θάλασσες, στο Τέξας, στο Μεξικό, στην Καλιφόρνια και πίσω στην Ελλάδα… Από τα ποντοπόρα πλοία στους συνοριακούς σταθμούς, στα μπαρ, στα καταγώγια και στα μεγάλα ξενοδοχεία, στη φτώχεια και στη χλιδή, στην ανθρώπινη αναλγησία, αλλά και στην ανθρώπινη ζεστασιά…

Στο μεγάλο ταξίδι της ζωής, τα βάσανα γίνονται περασμένα. Ξεχασμένα όμως;