Εμείς κορίτσια δεκατριώ δεκατεσσάρω χρόνων

Ανάμεσα σε δύο εργατικές βάρδιες, στην αυλή ενός εργοστασίου σιδηρικών, οι μαθήτριες ενός σχολείου κάνουν μνημόσυνο της συμμαθήτριάς τους που αυτοκτόνησε. Το έργο αρχίζει μόλις έρχεται η μητέρα της - το μόνο πρόσωπο από τον έξω κόσμο που καλούν. Στα μαύρα όλοι.
Σε μία φορτισμένη ατμόσφαιρα - με τα λόγια - χορικό των μαθητριών - η μητέρα της μαθήτριας διηγείται τη ζωή της, τη μοίρα που της έτυχε. Τα σημάδια της πορείας της. Τα λόγια της κόρης της που δεν μπορούσε να εξηγήσει μέχρι την αυτοκτονία της.
Μέσα σ' αυτή την μεγάλη ταραχή - μανία - όργιο ψυχών, βγαίνει με βοή η νεκρή κόρη ακολουθούμενη από τον θίασο του Κάτω Κόσμου - γριές με αχτένιστα μαλλιά, ζητιάνοι, μωρά νεκρά σε χάρτινα κουτιά, ανάπηροι με πατερίτσες, παιδιά με ρουλεμάν...
Και αυτοί πια πρωταγωνιστές λένε τα δικά τους λόγια - χορικά, μέχρι η σάλπιγγα - η σειρήνα - του εργοστασίου να αναγγείλει τη νέα βάρδια - η ζωή μας πια χωρίζεται σε βάρδιες - κάρτες εισόδου-εξόδου από εδώ ως το Μπαγκλαντές, τη Νέα Υόρκη...
Τότε αρχίζει να αποχωρεί ο θίασος του Κάτω Κόσμου και η κόρη της δόλιας μάνας τελευταία. Ταράζονται οι μαθήτριες και πλησιάζουν με τη μάνα της - σαν την θεά Δήμητρα - πάνω από την τρύπα που χάνεται ο θίασος και η κόρη της - Περσεφόνη;
Τελευταία σκηνή; Η μάνα πάνω από την τρύπα κοιτάει να δει, κοιτάει γύρω τρελαμένη, ξανακοιτάει. Όλα τελείωσαν. Δεν βλέπει τίποτα. Ένα όνειρο ήταν; Πάει; 'Έσβησε; Το ξέρει πια η κόρη της θα επανέρχεται στον Κόσμο, στη Γη κάθε που παίζεται αυτή η τραγωδία, 1.118 στίχων.

και με μετάφραση στα Ελληνικά - Αγγλικά - Γαλλικά - Ιταλικά