The modernist version of memoring– Η νεότροπη εκδοχή της μνήμης

The inclusion in one book of concise “aphoristic” texts, without this being the only way of characterizing Eva Chronis’s scripta succincta, with the singularly evocative title The modernist version of memoring, vividly revives a literary genre that was cultivated with especial success in France during the 19th and 20th centuries. Although these are scattered images, frequently with barely or no affinity between them, you feel them being transformed into a channel, so as to express the deeper meaning of a psychological and intellectual world, with the prominent footprint of an enclosed personal adventure. Nonetheless, it is noteworthy that the tenant farmer of the Thessalian plain, the Venetian conquerors in the highlands of Crete, and the wise-guys Shifty, Tatty and Hefty who existed – and always exist, in different form – without the one even suspecting the existence of the other, create the preconditions for a sideways glance within the unofficial, yet dominant version of History, so that it be written ab origine. At the same time, the book is a personal adventure amidst words, meanings and semiotics, in a way that even a sybilline terseness such as that of “Miro’s lines”, brings a modernist reasoning.

Η συστέγαση σ’ ένα βιβλίο «αφοριστικών» συντομογραφιών –χωρίς ο χαρακτηρισμός να είναι ο μοναδικός που θα μπορούσε να αποδώσει τα «βραχυγραφήματα» της Εύας Χρόνη, με τον ιδιαζόντως εκφραστικό τίτλο Η νεότροπη εκδοχή της μνήμης– επαναφέρει ζωηρά ένα λογοτεχνικό είδος καλλιεργημένο με ιδιαίτερη επίδοση στη Γαλλία τον 19ο και τον 20ό αιώνα. Αν και πρόκειται για διάσπαρτες –και συχνά με ελάχιστη ή και καμία ανάμεσά τους συγγένεια– εικόνες, τις αισθάνεσαι να μεταβάλλονται σ’ έναν δίαυλο ώστε να διατυπωθεί το βαθύτερο νόημα ενός ψυχικού και πνευματικού κόσμου, με έντονο το αποτύπωμα μιας περίκλειστης προσωπικής περιπέτειας. Το αξιοπαρατήρητο, ωστόσο, παραμένει πως ο κολίγος του θεσσαλικού κάμπου, οι Βενετσιάνοι κατακτητές στα ορεινά της Κρήτης και τα πρωτοπαλίκαρα Σουπιάς, Κουρέλας και Τρομάρας, που υπήρξαν –και εξακολουθούν με διαφορετική μορφή να υπάρχουν πάντα– χωρίς να έχουν καν υποψιαστεί ο ένας την ύπαρξη του άλλου, δημιουργούν τις προϋποθέσεις ώστε μια λοξή ματιά μέσα στην ανεπίσημη, κυριαρχούσα ωστόσο, εκδοχή της Ιστορίας να την κάνουν να γράφεται εξυπαρχής. Ταυτόχρονα το βιβλίο είναι και μια προσωπική περιπέτεια ανάμεσα σε λέξεις, νοήματα και σημειολογίες, με τρόπο που ακόμα και μια σιβυλλικότητα όπως αυτή με τις «γραμμές του Μιρό» να φέρει μια νεότροπη συλλογιστική.