Το μυστήριο του γνωστού και η γοητεία του αγνώστου

Οι σχέσεις της Φυσικής Επιστήμης με τη Θρησκεία μπορούμε να πούμε ότι από την αρχαιότητα μέχρι την εποχή της Αναγεννήσεως ήταν σχέσεις συνεργασίας. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπήρξαν κατά την μακρά αυτή περίοδο και περιπτώσεις αμφισβήτησης της θρησκείας εν ονόματι της επιστήμης. Αυτές όμως ήσαν μεμονωμένες και σποραδικές.
Μετά την Αναγέννηση όμως και κυρίως στην εποχή του Διαφωτισμού η αμφισβήτηση της θρησκείας εντείνεται εν ονόματι της αυτονομίας της ανθρώπινης λογικής. Στη συνέχεια η αθεϊστική αυτή τάση εντείνεται ακόμη περισσότερο, για να κορυφωθεί κατά το β΄ μισό του 19ου αιώνα, εξαιτίας των ταχύτατα αναπτυσσόμενων φυσικών επιστημών κατά τους χρόνους εκείνους.
Ο 20ός αιώνας όμως φέρνει τροπή προς το πνεύμα και την αναζήτηση του Θεού. Η τροπή αυτή είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή, καθώς προβάλλεται με τα έργα των κορυφαίων εκπροσώπων της σύγχρονης Φυσικής Επιστήμης, όπως του Μαξ Πλανκ, του Αϊνστάιν, του Βέρνερ Χάιζενμπεργκ κ.ά.
Η εξέλιξη αυτή ωστόσο δεν σημαίνει ότι το εχθρικό προς την Θρησκεία ρεύμα έχει εξαφανιστεί. Αντίθετα, είναι δυναμικά παρόν. Τελευταίως μάλιστα ενισχύεται από τους λεγόμενους «νέους αθεϊστές», οι οποίοι δεν αμφισβητούν απλώς τη θρησκεία, αλλά την καταπολεμούν μετά μανίας, επειδή τη θεωρούν επιζήμια για τον άνθρωπο.
Οι διαπιστώσεις αυτές μας ώθησαν στην συγγραφή της παρούσης μελέτης με την ελπίδα ότι μέσω αυτής θα βοηθήσουμε τον αναγνώστη να προσεγγίσει κάπως καλλίτερα το θέμα της σχέσεως της φυσικής επιστήμης με τη θρησκεία.