Χρυσή βιβλιοθήκη Αρχαίας Ελλάδας Τόμος 13: Οιδίπους Τύραννος- Τραχινίες

Οιδίπους Τύραννος: Ο Οιδίπους Τύραννος του Σοφοκλή, που πιθανώς διδάχτηκε για πρώτη φορά το 428 π.Χ., θεωρείται από πολλούς κριτικούς, μεταξύ των οποίων και ο Αριστοτέλης, ως η κορυφαία τραγωδία που έχει γραφτεί ποτέ. Κεντρική ιδέα του έργου, που βασίζεται στον θηβαϊκό δραματικό κύκλο, είναι η αντίληψη ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να ξεφύγει από το πεπρωμένο του. Ο βασιλιάς της Θήβας Οιδίπους αναλαμβάνει να βρει τον δολοφόνο του προκατόχου του, Λαΐου, και να σώσει την πόλη από τον λοιμό που έχει ξεσπάσει ως θεία τιμωρία. Στην πορεία, ωστόσο, των ερευνών του, ανακαλύπτει ποιος είναι πραγματικά ο ίδιος: όχι μόνο είναι ο φονιάς του Λαΐου, αλλά επίσης ο δολοφόνος του πραγματικού του πατέρα του και σύζυγος της ίδιας του της μητέρας, Ιοκάστης. Ύστερα από την αποκάλυψη της τραγικής αλήθειας, η Ιοκάστη απαγχονίζεται και ο Οιδίπους αυτοτυφλώνεται, εκλιπαρώντας για εξορία και ανησυχώντας για την τύχη των παιδιών του.

Τραχινίες: Γραμμένη από τον Σοφοκλή τον 5ο αιώνα π.Χ, η τραγωδία Τραχινίες είναι κυρίως γνωστή για την αρνητική εμφάνιση του Ηρακλή και τον τραγικό του θάνατο ως αποτέλεσμα του δηλητηρίου με το οποίο είχε ποτίσει τον χιτώνα του η σύζυγός του Δηιάνειρα, θεωρώντας το εσφαλμένα ως ερωτικό φίλτρο, από ζήλια για τη νεαρή του ερωμένη Ιόλη.