και ΜΠΟΡΩ και ΘΕΛΩ να ΔΙΑΒΑΖΩ!

Γιατί διαβάζουμε λογοτεχνία; Τι μας προσφέρει; Πώς μπορούμε να μάθουμε να απολαμβάνουμε ένα λογοτεχνικό βιβλίο είτε στο σχολείο είτε στον ελεύθερο χρόνο μας; Με ποιο τρόπο τα λογοτεχνικά κείμενα μπορούν να μας ταξιδέψουν, να μας συγκινήσουν, να μας «μιλήσουν»; Είναι δυνατόν τα παιδιά να αγαπήσουν τη λογοτεχνία, να αντιληφθούν περί τίνος πρόκειται; Τι κερδίζουν, αλήθεια, αν ασχολούνται μόνο με μερικές σελίδες που αφιερώνουν τα Σχολικά Ανθολόγια σε κάποιους συγγραφείς; Τέλος, πώς εξηγείται ένα παιδί που διάβαζε με πάθος από μικρό, να απεχθάνεται αργότερα, σε μεγαλύτερες τάξεις, το λογοτεχνικό διάβασμα;
Η συνήθης σχολική πρακτική, όπου ένα απόσπασμα λογοτεχνικού έργου διαβάζεται και αναλύεται σε μια ωριαία διδασκαλία, όπου ένας δάσκαλος διαμεσολαβεί ως ερμηνευτής και οι μαθητές απαντούν στις ερωτήσεις που βρίσκονται κάτω από το συγκεκριμένο απόσπασμα ή όπου ολόκληρα λογοτεχνικά έργα διαβάζονται πειθαναγκαστικά για την επίτευξη συγκεκριμένων ακαδημαϊκών στόχων, αποστραγγίζουν τη λογοτεχνία από την αισθητική ευχαρίστηση της ανάγνωσης, που αποτελεί, κατά τη γνώμη μας, τον πρωταρχικό και ίσως το μοναδικό στόχο της επικοινωνίας του αναγνώστη με το λογοτεχνικό βιβλίο. Όταν, όμως, ο αναγνώστης διαβάζει, επειδή ακριβώς θέλει και μπορεί, δεν παύει να αναζητά αυτή την απόλαυση, θεωρώντας την μάλιστα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής του ζωής.
Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί το επιστέγασμα μιας εικοσαετούς και πλέον αναζήτησης ουσιαστικών απαντήσεων στα αρχικά ερωτήματα και, κατ’ επέκταση, τρόπων διαμόρφωσης μιας ανιδιοτελούς αγάπης των νέων ανθρώπων για το λογοτεχνικό βιβλίο. Η αναζήτηση αυτή δεν περιορίστηκε στο θεωρητικό μετασχηματισμό της προσωπικής εμπειρίας των μαθητικών χρόνων ή την απλή αμφισβήτηση προηγούμενων γνώσεων και θέσεων για την ανάγνωση της λογοτεχνίας. Αντιθέτως, προχώρησε στο σχεδιασμό, υλοποίηση και αξιολόγηση μιας ολοκληρωμένης διδακτικής παρέμβασης, στην οποία αποτυπώθηκε η δυνατότητα της έκφρασης και κοινοποίησης της μοναδικής «συνάντησης» του αναγνώστη με το αφηγηματικό κείμενο. Αναδεικνύεται, λοιπόν, ότι η λογοτεχνία πηγάζει από την ίδια τη ζωή, άρα το λογοτεχνικό διάβασμα δεν μπορεί να αποτελεί κόπο ή υποχρέωση, αλλά μάλλον ευχαρίστηση και διασκέδαση.