Graffiti ιστορίες

... αυτές είναι κάποιες από τις ιστορίες της δικής μου Αμερικής... Μακριά από το παραμύθι για την "κοινωνία της αφθονίας", πέρα από το Χόλιγουντ και τη λάμψη των αστεριών του θεάματος, έξω από την τηλεοπτική αποχαύνωση, τις στατιστικές και τα πρότυπα των τάχα "καθημερινών ανθρώπων", πιο πέρα ακόμα από το δήθεν "όνειρο", τον ψευτοπατριωτισμό και τον θρησκευτικό φανατισμό, στα ονόματα των οποίων έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται μερικά από τα χειρότερα σύγχρονα εγκλήματα.

Ιστορίες νέων ανθρώπων, λοιπόν...

Ιστορίες, δηλαδή, για το μέλλον.

Κι αν το βρείτε λίγο "σκοτεινό" και "αβέβαιο", σας λέω πως απλώς προσπάθησα να γράψω όσα είδα.

Να τα καταγράψω με μια μάταιη ελπίδα: να έρθει κάποτε μια εποχή που να μη χρειάζεται να κλαίμε για τα παιδιά που χάθηκαν...

Γιατί τώρα που το σκέφτομαι ξανά, νομίζω πως κάθε παιδί που χάνεται, είναι και μια χαμένη ευκαιρία για όλους εμάς τους "μεγαλύτερους", να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο...