Η ιστορία του Κλίμαξ

Άνθρωποι και πράγματα στο Αιθερικό Παλάτι. Καρδιές που καίγονται, μάχες που χάνονται και κερδίζονται. Οι μοίρες των κατοίκων του παλατιού μπλέκονται στην συγκλονιστική διήγηση του Κλίμαξ, της αιωνόβιας βιβλιοθήκης που τα ξέρει όλα κι ας είδε μοναχά λίγα. Τα βιβλία και τα πράγματα που πηγαινοέρχονταν στην αίθουσα των Βιβλίων, του είχαν μεταφέρει τους καυμούς και τους έρωτες των αφεντάδων τους απο πρώτο χέρι.

Κι αυτός που ξεκίνησε άψυχος, φρεσκολουστραρισμένος και κενός, κατάφερε να αναρριχηθεί στα σκαλοπάτια της συνείδησης, πάνω απ’ όλους κι από όλα και να φτάσει εκεί που τόσο λίγοι άνθρωποι φτάνουν στην διάρκεια της μικρής ζωής τους. Να νιώθει την απιστία, την προδοσία, τον μεγάλο έρωτα και την μεγάλη απογοήτευση, τις πλεκτάνες και την ασωτία, τόσο λυτρωτικά σαν να λυμαίνονταν στο δικό του σώμα.

Αποσπάσματα:

[...] - Είσαι τόσο νέος! Μου πέταξε κατάμουτρα. Δεν ξέρεις τίποτα από τον κόσμο κι ακόμη λιγότερο από τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι ένα μυστήριο είδος με πολύ κακούς σκοπούς, υποστήριξε, σίγουρο στο φτερούγισμά του. Πίστεψε με, εμένα που ξεφυλλίστηκα χίλιες φορές από τότε που τυπώθηκα το 1826!«Εξαιρετική κατάσταση για ένα τόσο παλιό βιβλίο! Σκέφτηκα, αλλά παρ όλα αυτά του αντιγύρισα. - Έτσι κι αλλιώς, δεν πρόκειται ποτέ να σε τοποθετήσουν σε ράφι δικό μου.Το βιβλίο με πλησίασε τόσο, που άγγιξε το έβδομο ράφι μου. - Θα καταλάβεις με τα χρόνια... με προκάλεσε για τελευταία φορά κι ύστερα φτερούγισε με τα τριακόσια φτερά του μακριά και κρύφτηκε πίσω στην γωνιά του, ανάμεσα στα ξεχασμένα ράφια της μεγάλης αίθουσας.Τότε μόνο πρόσεξα, ότι τα φώτα στο παλάτι είχανε σβήσει και τα βιβλία είχανε τελειώσει με τις εξομολογήσεις τους, από μια πλούσια σε εμπειρίες μέρα στα ανθρώπινα χέρια. Το μόνο που ακουγόταν ήταν οι χτύποι της καρδιάς από το Βασίλειο των Ποιητών γύρω, σαν θλιμμένο ταμπούρλο.

Ξαφνικά ένοιωσα μόνος. Το βιβλίο είχε δίκιο. Ήμουν μονάχα μερικών μηνών. [...]

[...] Κι έτσι έφθασε η μεγάλη μέρα. Η διακόσμηση είχε προφτάσει μέχρι σε μας στην μεγάλη αίθουσα των Βιβλίων και σκέπασε κάθε άλλη εντύπωση. Επιλεγμένα διακοσμητικά αντικείμενα ξεπηδούσαν εδώ και κει, φορτωμένα με τα πιο όμορφα λουλούδια από τους ξακουστούς Αιθερικούς Κήπους. Παντού στο Παλάτι στολίστηκαν όλα τα επίμαχα σημεία με λουλούδια και μετάξι, στο αγαπημένο χρώμα της κυρίας, το χρυσό.Έξω, στον δυτικό αυλόγυρο του παλατιού που κρεμόταν μετέωρος πάνω από θεόρατα βράχια και μια μόνιμα αγριεμένη θάλασσα, στήσανε την ευρύχωρη σκηνή για τους μουσικούς που θα παίζανε απόψε για τα νέα και προνομιούχα ζευγάρια. Φανάρια από μπρούτζο που είχαν γυαλιστεί τόσο που μοιάζανε με χρυσάφι, φωτίζανε τον πυκνό κήπο κι οι καλεσμένοι άρχισαν να καταφθάνουν.

Ήμουν εκτός εαυτού από περιέργεια. Εκλιπαρούσα τα πράγματα και τα βιβλία που είχανε βρεθεί εκεί έξω, να μου αποκαλύψουν έστω και το πιο αδιάφορο συμβάν.[...]

[...] Ο Πάρις στεκόταν ακριβώς πλάι μου. Θα άφηνε μόλις πίσω στην θέση του το «Ανεμοδαρμένα ύψη» όταν η Δάφνη όρμησε μέσα στην αίθουσα με την συνηθισμένη ορμή της. Το σεβαστό βιβλίο παραλίγο να του πέσει απ’ τα χέρια. Με τρεμάμενο χέρι το τοποθέτησε πίσω στο ράφι του, και γύρισε προς το μέρος της.- Τι κάνεις εδώ; την ρώτησε ανήσυχος. Δεν έχετε αναχωρήσει; Που είναι η μητέρα σου;Οι ερωτήσεις ξεπηδούσαν ακράτητες από μέσα του. Αυτή δεν έμοιαζε να ενδιαφέρεται να απαντήσει καμία. Τον πλησίασε ατρόμητη για να του ανακοινώσει.- Πάρη! μου είσαι τόσο αγαπητός που δεν βαστώ να σε αποχωριστώ. Δεν μπορώ να φύγω μακριά σου!

Αυτός βρέθηκε απροετοίμαστος. Δεν ήξερε τι να σκεφτεί. Είχε χάσει πια τα συγκαλά της; Πώς τολμούσε να εναντιωθεί στη μητέρα της; Όλες οι προοπτικές του φαινόταν απαίσιες, μα δεν πρόλαβε να σκεφθεί άλλο καμιά τους. Τα τέλεια σχηματισμένα χείλη της σκύψανε κι ακούμπησαν τα δικά του για μια αιώνια στιγμή, πριν πετάξουν πάλι μακριά.[...]