Πλάσματα μιας μέρας

OΛΟΙ ΜΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ. Με τα λόγια αυτά ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος υπενθυμίζει στον εαυτό του το εφήμερο της ζωής. Από αυτόν αντλεί ο 84χρονος Ίρβιν Γιάλομ τον τίτλο του νέου του βιβλίου με ψυχοθεραπευτικές ιστορίες και μας προσκαλεί να ζήσουμε μαζί του τον αγώνα, τον πόνο και τη μαγεία της ζωής και της ψυχοθεραπείας. Η σοφία του ηλικιωμένου θεραπευτή είναι φανερή στην αμεσότητα με την οποία προσεγγίζει τον άνθρωπο που έρχεται στο γραφείο του, στα καίρια σχόλιά του και στην άνεσή του να μοιραστεί τις προσωπικές του αγωνίες, αν κάτι τέτοιο μπορεί να βοηθήσει τον θεραπευόμενο. Καθώς κλείνει ο κύκλος της ζωής του, η δεκτικότητα του Γιάλομ αυξάνεται. Με ταπεινότητα και ειλικρίνεια ομολογεί ότι εξακολουθεί να εκπλήσσεται, να μαθαίνει από τους θεραπευόμενους και να θαυμάζει τη δυνατότητά τους να αξιοποιούν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο τα ιαματικά συστατικά της ψυχοθεραπευτικής συνάντησης.
Σε αυτές τις σελίδες θα συναντήσουμε μια νοσοκόμα, θυμωμένη και παραδομέ­νη στη δυστυχία, χωρίς διέξοδο, η οποία έχασε τον γιο της μέσα στον κόσμο των ναρκωτικών και του εγκλήματος, και που όμως πρέπει να παρηγορεί τους προνο­μιούχους ασθενείς της στον δικό τους πόνο· έναν επιτυχημένο επιχειρηματία ο οποίος στον απόηχο μιας αυτοκτονίας νιώθει απελπισμένος μπροστά στα χάσματα και στα μυστικά που μολύνουν κάθε σχέση· μια νεόκοπη ψυχοθεραπεύτρια που η σπουδή της πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση διαβρώνει τις αναμνήσεις της για μια χαμένη φιλία· και έναν άνδρα του οποίου η άρνηση για τη φιλοσοφία αναγκάζει ακόμα και τον Γιάλομ να αμφιβάλλει για την εμπιστοσύνη του σε αυτή. Οι άνθρωποι ετούτοι και οι ιστορίες τους θα μείνουν για πολύ καιρό ακόμη στο μυαλό μας αφότου διαβάσουμε και την τελευταία σελίδα του βιβλίου του.
Όπως ο Δήμιος του έρωτα και τα άλλα γραπτά του, τα Πλάσματα μίας μέρας μας χαρίζουν μια διεισδυτική, συμπονετική και ταυτόχρονα θαρραλέα ματιά στην ανθρώπινη ψυχή, με τον πόνο, τη σύγχυση και την ελπίδα που τη συνέχουν.
Ο Γιάλομ προσφέρει μ' αυτό το βιβλίο το απόσταγμα της σκέψης και της εμπειρίας του, με χιούμορ, μαεστρία και βαθιά ανθρωπιά.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Ρίξαμε και οι δυο μια ματιά στο ρολόι. Ο χρόνος μας είχε τελειώσει εδώ και μερικά λεπτά. Αργά αργά ο Τσaρλς μάζεψε τα πράγματά του. «Είμαι εξαντλημένος» ψιθύρισε. «Κι εσύ θα κουράστηκες».
Σηκώθηκα στητός, ίσιωσα τους ώμους. «Καθόλου. Στην πραγματικότητα με ζωντανεύει μια συνεδρία βαθιά και ουσιαστική όπως η σημερινή. Έκανες πολλή και καλή δουλειά σήμερα, Τσaρλς. Δουλέψαμε καλά».

Του άνοιξα την πόρτα του γραφείου και όπως κάθε φορά δώσαμε τα χέρια καθώς έφευγε. Έκλεισα την πόρτα και ξαφνικά χτύπησα με την παλάμη μου το μέτωπό μου και είπα: «Όχι, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Δεν μπορώ να τελειώσω τη συνεδρία με τέτοιο τρόπο». Ξανάνοιξα την πόρτα, τον φώναξα και του είπα: «Τσaρλς, δεν ξέρω τι μ’ έπιασε, γύρισα πίσω σε μια παλιά συνήθεια κι έκανα κάτι που δεν θέλω πια καθόλου να γίνεται. Η αλήθεια είναι ότι πράγματι με κούρασε που μπήκαμε σε βαθιά και δύσκολα θέματα, για την ακρίβεια είμαι λίγο εξαντλημένος και χαίρομαι που δεν έχω να δω κανέναν άλλο σήμερα». Τον κοίταξα και περίμενα. Δεν ήξερα πώς θ’ αντιδρούσε.
«Το είχα καταλάβει, Ιρβ. Σε ξέρω καλύτερα απ’ όσο νομίζεις. Καταλαβαίνω πότε προσπαθείς απλώς να φερθείς σαν ψυχοθεραπευτής».