Στο αρχοντικό της λεωφόρου

Ένας αισθαντικός περίπατος στον ψυχισμό παράταιρων ανθρώπων, που η Mοίρα τούς όρισε να ζουν κάτω απ’ την ίδια στέγη ή λίγο μακρύτερα απ’ αυτήν.
Μια αρχόντισσα άλλης εποχής, προπολεμικής, που αναθυμάται και «ζει» μέσα απ’ το λαμπρό παρελθόν της, ένας ξεπεσμένος αριστοκράτης που δεν έμαθε ποτέ να δουλεύει, μια γυναίκα οικονομικά κατεστραμμένη που πιστεύει πως βρήκε τη Γη της Επαγγελίας, ένα κορίτσι που μεγαλώνει κάτω απ’ την επιρροή της γερασμένης αριστοκρατίας αλλά και μέσα στη ζεστή αγκαλιά μιας λαϊκής γυναίκας, ένας αδίστακτος αριβίστας που αναζητάει την τύχη του σ’ έναν πλούσιο γάμο, μια άτυχη κοπέλα, που συναντά τον αληθινό έρωτα στο πρόσωπο ενός νεαρού Γάλλου, και σημαδεύεται από το σκοτεινό της πεπρωμένο.
Άνθρωποι αναγκεμένοι απ’ τη ζωή, που συνδέονται με μια αόρατη κλωστή. Πώς τους παρασύρει η ανάγκη στα απατηλά της δίχτυα και τους δένει άρρηκτα μεταξύ τους; Θα καταφέρουν να κρατήσουν το τιμόνι σαν καλοί καραβοκύρηδες; Ποια θέση έχει η σκληρή πραγματικότητα, ο έρωτας, ο θάνατος, το χρήμα και η παραβατικότητα στην ψυχή τους; Μια δύσκολη εξίσωση που ζητάει άμεσες λύσεις.

Η αγαπημένη συγγραφέας, με τη λυρική και παραστατική γραφή της, μας ξεναγεί σε ένα αρχοντικό γεμάτο με αλησμόνητους ήρωες και τις καθηλωτικές ιστορίες τους.


«...Περπατούσαν δίχως να μιλάνε. Δεν το είχαν ανάγκη, η επαφή των σωμάτων τους, που έλεγαν τα δικά τους, αρκούσε. Το βήμα τους αντηχούσε σαν ένα. Καθένας τους, με τον τρόπο του, χαιρόταν το ταίριασμά τους, απολάμβανε τις ανεπανάληπτες στιγμές. Τίποτα έξω απ’ τους δυο τους δεν υπήρχε. Ο ένας διάβαζε καθαρά τον άλλον μέσα σε μια φλύαρη σιωπή, που απαιτούσε κι απόλυτο σεβασμό. Τους είχε λείψει μια ανέμελη και τρυφερή βόλτα ολοδικιά τους, χωρίς εμπόδια και υπολογισμούς, κι η αποψινή λειτουργούσε σαν αληθινή αποκάλυψη. Εκείνος τη φανταζόταν, την ευχόταν και την ονειρευόταν σαν ένα όνειρο πιο ζωντανό κι απ’ τη ζωή· εκείνη όμως, βαλτωμένη μες στις τύψεις και τις ενοχές, δεν ήξερε τι να περιμένει. Η αρμονία και η ισορροπία που πήγαζαν απ’ την επιρροή του ζεστού κι ισορροπημένου αυτού ανθρώπου την ξάφνιαζαν αλλά και τη φόβιζαν συνάμα, αφού μερικές ώρες μαζί του είχαν πετύχει ν’ αποτραβήξουν τη σκέψη της απ’ τον δικό της παράδεισο...»