Σμιλεύοντας το εσώτερο άγαλμα

Σ' αυτό το αυτοβιογραφικό βιβλίο βλέπουμε να παρελαύνει μέσα από τη ζωή ενός επιστήμονα, από τα παιδικά του χρόνια ώς την απόκτηση του βραβείου Νόμπελ της Ιατρικής, μια ολόκληρη εποχή. Παράλληλα εξιστορούνται και οι επιστημονικοί αγώνες που κατέληξαν στη θεμελίωση της σύγχρονης βιολογίας.

Φέρνω έτσι μέσα μου, σμιλεμένο από τα παιδικά μου χρόνια, κάτι σαν εσώτερο άγαλμα που δίνει μια συνέχεια στη ζωή μου, που είναι το πιο μύχιο μέρος, ο σκληρός πυρήνας του χαρακτήρα μου.. Αυτό το άγαλμα το έπλασα σ’ όλη μου τη ζωή. Δεν έπαψα να το ρετουσάρω. Το λέπτυνα. Το λείανα. Εδώ, το κοπίδι και η σμίλη είναι συνδυασμοί και συναντήσεις. Ρυθμοί που συνωθούνται. Σκόρπια φύλλα ενός κεφαλαίου που παρεισφρύουν μέσα σ’ ένα άλλο, στο ημερολόγιο των συγκινήσεων. Τρόμοι που ανακαλούνται από μια κατάσταση γεμάτη γλύκα. Μια ανάγκη απείρου που αναδύεται μέσα στα θραύσματα μιας μουσικής. Μια ηδονή που έρχεται ξάφνου στην επιφάνεια κάτω από την αυστηρότητα ενός βλέμματος. Μια έξαρση γεννημένη από ένα συνδυασμό λέξεων. Όλες οι ταραχές και όλοι οι καταναγκασμοί. Τα σημάδια που άφησαν και οι μεν και οι δε, η ζωή και το όνειρο. Έτσι δε φιλοξενώ μονάχα μέσα μου ένα ιδεατό πρόσωπο με το οποίο έρχομαι συνεχώς σε αντιπαράσταση. Φέρνω επίσης, μια ολόκληρη σειρά από νοητές μορφές με εντελώς αντιφατικές ιδιότητες, που η φαντασία μου τις βλέπει πάντα έτοιμες να υποδυθούν τους συντρόφους μου μέσα σε καταστάσεις και διαλόγους χαραγμένους στο μυαλό μου από την παιδική ή την εφηβική μου ηλικία. Για όλους τους ρόλους αυτού του δυνατού ρεπερτορίου, για όλες τις θέσεις που με περιβάλλουν και με αφορούν άμεσα, έχω έτσι ηθοποιούς έτοιμους να συνεχίσουν τον διάλογο σε κωμωδίες και σε τραγωδίες γραμμένες μέσα μου από παλιά. Εκεί δεν υπάρχει χειρονομία, δεν υπάρχει λέξη που να μην έχει επιβληθεί από το εσώτερο άγαλμα.
Φ.Ζ.