Η έπαυλη στη Ρουέν

Δυο ζευγάρια, περνούν έναν μήνα μαζί, διακοπές, στη Ρουέν της Γαλλίας, σε μία έπαυλη, της οποίας, κληρονόμος και ιδιοκτήτης, είναι το κεντρικό πρόσωπο της νουβέλας. Η περιγραφή των διακοπών της παρέας, αποτελεί το ένα επίπεδο του βιβλίου: Το ρεαλιστικό. Επισκέψεις σε μουσεία, περιγραφές της πόλης με τις γαλάζιες σκεπές και τα γοτθικά καμπαναριά, συζητήσεις, μικροπροβλήματα, λόγω κακού καιρού και προσωπικών σχέσεων.
Παράλληλα, σε δεύτερο επίπεδο - λόγω της ύπαρξης μεγάλου αριθμού ιστορικών βιβλίων στη βιβλιοθήκη της έπαυλης – γίνεται αναφορά στην Ιστορία προηγούμενων εποχών, αναφορά η οποία λειτουργεί σαν συνδετικός κρίκος με τη σύγχρονη εποχή και ταυτόχρονα ως συγκριτική μελέτη, μια και μελετώνται τα κοινά σημεία ή οι διαφορές. Στο ίδιο επίπεδο, εντάσσονται και οι επιστολές του Ρέμπραντ προς τον Χόιχενς
( ολλανδό φυσικό και αστρονόμο) για ζωγραφικούς πίνακες.
Σε τρίτο επίπεδο, έχουμε το καταχωνιασμένο ημερολόγιο του παλαιού ιδιοκτήτη της έπαυλης – και συγγενούς του κεντρικού μας προσώπου – που λειτουργεί ως «βιβλίο μέσα στο βιβλίο».
Όλα αυτά τα επίπεδα, διαπερνά, υπαινικτικά, το στοιχείο -κάποιου ή κάποιων μυστηρίων- που ακροβατεί, χωρίς απλοποιήσεις και εκλογικευτικά σχόλια, ανάμεσα στον ρεαλισμό και τη φαντασία, παραπέμποντας στα κλασικά “κείμενα φαντασίας” ή σε ταινίες του Χίτσκοκ. Ποιος είναι ο μαυροφορεμένος άντρας με το μαύρο ημίψηλο, μαύρα γάντια, μαύρο μπαστούνι που συνοδεύεται από έναν μαύρο σκύλο;
Δεν υπάρχει μόνο μία εκδοχή των γεγονότων, στη νουβέλα, αλλά δύο ή περισσότερες οπτικές, ανάλογα από ποια γωνία έχει γίνει “η λήψη”. Τίποτα δεν εκφράζεται πεντακάθαρα. Ο συγγραφέας, ελέγχει το υλικό του, και καταφέρνει να ισορροπεί τα διαφορετικά επίπεδα μέσα στα οποία μπαινοβγαίνουν τα πρόσωπά του, αφήνοντας όμως ελεύθερο τον βασικό του ήρωα, ο οποίος, αφαιρώντας από τον συγγραφέα την παντοδυναμία του, παίρνει την κατάσταση στα χέρια του και με σαφές αλλά και επιτηδευμένο ύφος, αναλύει, φαντάζεται (για τον εαυτό του και τους υπόλοιπους), θέτει ερωτηματικά και ψάχνει να βρει απαντήσεις - όσον αφορά τη ζωή και την τέχνη- απαντήσεις με τις οποίες θα προσπαθήσει να βάλει σε τάξη, μία εν αταξία, ζωή, όπως είναι η δική του. Θα τα καταφέρει; Και ο αναγνώστης; Θα μπορέσει τελικά να βρει τις δικές του απαντήσεις;
Όσον αφορά τον συγγραφέα, στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, μας διευκρινίζει ότι δεν έγραψε το βιβλίο επιδιώκοντας από μας, να νιώσουμε, μετά το τέλος της ανάγνωσής του, επαναπαυμένοι στην πολυθρόνα μας.
Τι επιδιώκει, λοιπόν, να νιώσουμε; Και το πετυχαίνει;