Το Συναξάρι της ομορφιάς

Αποτελεί κοινό τόπο στην εποχή μας η αναγωγή της ομορφιάς σε αυτονομημένο μέγεθος και ακόμη περισσότερο σε αυταξία. Ο πολιτισμός του «φαίνεσθαι» έχει ειδωλοποιήσει κατ’ εξοχήν την εξωτερική ομορφιά με θιασώτες, που όχι απλώς την εξιδανικεύουν αλλά την θεοποιούν. Από την άλλη, εμφανίζεται και το διαμετρικά αντίθετο φαινόμενο: κάποιοι –μάλιστα σε ορισμένους εκκλησιαστικούς κύκλους– την απαξιώνουν και την δαιμονοποιούν.

Νοηματοδοτούν την ομορφιά ως ρηχότητα, πειρασμό, αμαρτία. Πως να αξιολογηθεί με αυτά τα δεδομένα η φυσική καλλονή; Ως θείο δώρο ή αυτόχρημα ως σφραγίδα και πύλη του πειρασμού; Ποιος είναι ο ρόλος της ομορφιάς στην ηθική ζωή του ανθρώπου και ποια είναι η θέση της Εκκλησίας στο ζήτημα του κάλλους και του καλλωπισμού;

Απάντηση βρίσκουμε στα ζωντανά ευαγγέλια του Χριστού, δηλαδή στον βίο των αγίων γυναικών που φημίζονταν για την σωματική τους ωραιότητα. Πως διαχειρίστηκαν την ομορφιά τους, όταν μάλιστα έζησαν σε χρόνια όπως τα βυζαντινά, όπου το κάλλος προβαλλόταν ως σημαντικό κοινωνικό πρότυπο και πόσο η εξωτερική εμφάνιση καθόρισε την πορεία τους προς την αγιότητα;

Πιο επίκαιρα από ποτέ τα συναξάρια συνδιαλέγονται με τον σύγχρονο κόσμο αποδεικνύοντας πως ο εκκλησιαστικός λόγος, όταν εμποτίζεται στην ορθόδοξη πίστη, μετουσιώνεται σε πατρική συμβουλή, αγαπητική θεραπεία των αστοχιών, λεπτή χειρουργική επέμβαση των ψυχών. Τότε έχει την δυναμική να εστιάζει στην πραγματική αιτία των φαινομένων και να στηρίζει τον άνθρωπο στην προσπάθειά του να γνωρίσει και να αγαπήσει τον εαυτό του και τον Θεό.

Από την κατάφαση της ωραιότητας και της ζωής στην ωραιότητα της υπέρτατης αγαπητικής σχέσης…