Περσινή αρραβωνιαστικιά

Ζυράννα Ζατέλη, Περσινή αρραβωνιαστικιά (9 διηγήματα) –Η αλγεβρικότητα του 9.

Στην ‘τελεσφόρο’ και ΄τέλεια’(1) εννεάδα αυτών των λόγων-διηγημάτων, η Ζατέλη, κυοφορεί τον εαυτό της και με το πείραμα αυτό συντελείται ο αυτό-τοκετός του σχήματος, του συνόλου της παράστασης, όπου η ίδια κεντρικοποιεί και κεντρικοποιείται, ούσα μέρος της παραστατικότητας που συνεπάγεται την (δυνάμει) άπειρα-κερματισμένη-αυτοαπεικόνησή της(2), στην ντερριντιανή ‘αβυσσοποίηση’(3), του τυχαίου επιμερισμένου υπαρκτικού αυτό-αναφερόμενου στοιχείου ‘καθώς ένα μέρος της σχέσης της ύπαρξης αναπαριστά την καθόλου σχέση’(4)
Η Περσινή αρραβωνιαστικιά, είναι το ελάχιστο και το όλον, το ιδιαίτερο σπάραγμα που υποστασιοποιείται στη σχέση του με την πλήρη εννεάδα του έργου. Η γοητεία –ως γυναίκας και περσινής αρραβωνιαστικιάς- που συνόψισε το παρελθόν, δρά με την εξουσία της απόστασης,την αναγωγή της με υποβολή.
Η άβυσσος αναπαράγει την εικόνα και μαζί κονιορτοποιεί το είδωλό της, ώστε η εκμηδένιση της αποστασίωσης υποκειμένου-αντικειμένου να εκμηδενίζει και να αποφεύγει τον αμείλικτο καταναγκασμό της γοητείας(5) εσωτερικό απόκρυφο συστατικό της Femina και της Femina vita (6)
Ξαναυπάρχοντας σαν γυναίκα σε κάθε διήγημα/καλυμμένο αίνιγμα-ιδέα, sie wird Weib(7), γίνεται γυναίκα, με την χαΐντεγγεριανή αυτοανάγνωση της νιτσεϊκής αμφισημίας- ‘γίνεται γυναίκα με το να δίνει, να δίνεται, να εκ-ποιείται…’(8)
Η Περσινή αρραβωνιαστικιά πρέπει να νικήσει τον εφιάλτη της υπαινισσόμενης διαρκώς αιμομιξίας του Μάρκου και της Μύρσας, τον απωθητικό καιρό του έρωτα, που οφείλει να καταδικάζει έρπουσες οιδιπόδειες τοτεμικές αντικοινωνικότητες. Ο έρωτας και ο αρραβώνας της με τον Μάρκο και η grottesca ανατροπή ή υπέρβαση κάτω απ’ την δυναμική της μεταφοράς, θα περιέχει σημάδια συνεχούς ερωτικής διάψευσης ή μη, μέχρι το θάνατο, θυμίζοντας τα Eperons, τα Έμβολα, την εμβόλιση, την απόξεση του πέπλου που δραματοποιεί την αλήθεια.(9)
‘Αχόρταγη στον έρωτα η Μύρσα’ εγκαθιστά την αρχαιολογία του έρωτα ήδη ‘απ’ το βράδυ της Πρωτοχρονιάς του ‘61’, στοχοποιώντας τη γυναίκα σαν γενικευμένη μη αλήθεια και αβεβαιότητα της κυριο-ποίησης (propriation). ‘Η ολοκληρωμένη γυναίκα κατασπαράσσει όποιον αγαπά’(10).

Σημειώσεις
1. Γουίλιαμ Γουέστκοτ, Αριθμοσοφία-Η απόκρυφη έννοια των αριθμών και οι μυστικές ιδιότητές τους ,Εκδ: Πύρινος κόσμος .
2. Ζακ Ντερριντά, Έμβολα. Τά ύφη του Νίτσε, μτφ. Γιώργος Φαράκλας, Εκδ: Εστία 2002, σελ. 33.
3. ο.π. σελ.32
4. ο.π. σελ.33
5. ο.π. σελ 53
6. ο.π. σελ 55
7. ο.π. σελ 55
8. ο.π. σελ 55 επ.
9. ο.π. σελ 55 επ.
10. Νίτσε, ο.π. Ζακ Ντερριντά.


Φώτης Μισόπουλος
Λέσχη Ανάγνωσης Κιλκίς
Σεπτέμβριος 2011