Μεγαλώσαμε όπως τα αγριόχορτα

«Η καλή τύχη του πατέρα μου όμως δεν κράτησε πολύ. Ποιος ξέρει τι έλεγαν οι σπιούνοι και τι στην ουσία έψαχναν οι δεξιοί κι οι Εγγλέζοι.
Ένα παγωμένο πρωινό, ένα στρατιωτικό αυτοκίνητο σταμάτησε στην πόρτα μας.
Άγγλοι πηδούσαν με βιάση και φωνές.
Τα όπλα προτεταμένα.
– Όλοι στον τοίχο.
Είμαστε ακόμη στα κρεβάτια. Ο πατέρας μου βγήκε με τη φανέλα. Ξεροβόρι μας θέριζε. Στάθηκε πρώτος ο πατέρας και ύστερα, η μαυροφορεμένη οικογένεια στη σειρά.»
(απόσπασμα από το βιβλίο)

Με τα μάτια ενός παιδιού, ταξιδεύουμε στα πέτρινα, αλλά και ηρωικά χρόνια της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, του Εμφυλίου, της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Με «ξεναγό» μια αφήγηση ματωμένη, ανεπιτήδευτα φορτισμένη, υποβλητική, αληθινά συγκλονιστική. Αλλά και τις απαράμιλλης αυθεντικότητας μαρτυρίες μαχητριών και μαχητών.
Μαρτυρίες που μοιάζουν άλλες φορές με υπόκωφες κραυγές κι άλλες με εσωτερικούς διαλόγους-εξομολογήσεις.
Ο λόγος δωρικός, κοφτός, οι λέξεις αληθινές λεπίδες που κόβουν τη μνήμη και τη σκέψη. Τα πρόσωπα ηρωικά και τραγικά συνάμα: Άνθρωποι, ταγμένοι στον αγώνα για λευτεριά, κοινωνική δικαιοσύνη, ειρήνη. Φιγούρες ζυμωμένες με ανείπωτα βάσανα και πόνο, αλλά ντυμένες με αδάμαστη θέληση. Γυναίκες, άντρες, παιδιά που δεν είχαν ποτέ διλήμματα, που πήραν τόσο φυσικά την απόφαση να πορευτούν το
δικό τους δρόμο μαρτυρίου, σαν να ξεκινούσαν για έναν πρωινό περίπατο.

Ένας ιστορικός και λογοτεχνικός θησαυρός που θα χαράξει βαθιά όποιον αντέχει…