Παιχνίδι με τον σπάγκο

[...] Γιατί πεθαίνουν και οι μαμάδες, μαμά; Και τις φοβούνται τις μαμάδες, μαμά, όταν έχουν πεθάνει; Και τις φοβούνταν κι όταν ήταν ζωντανές; [...]

Έγραψαν για το βιβλίο:

"Μια γλώσσα των σπλάχνων, με την αμεσότητα του γνήσιου αισθήματος, που φέρνει στο φως την αρχέτυπη σύνδεση μητέρας-κόρης, μέσα στην οποία γεννιέται το μυστήριο της αγάπης.

Συνδυάζοντας ποίηση και πρόζα, η Σόνια Ζαχαράτου, έγραψε ένα κείμενο θερμό, και πληθωρικό, αθώο και βαθύ, ενορχηστρώνοντας ευφυώς ρυθμούς και τονικότητες, εικόνες και φαντασίες, για να υπονοήσει τις συγκινήσεις που προσδιορίζουν τη γυναικεία ταυτότητα".

Κλεοπάτρα Λυμπέρη

"Εξαιρετική αρχιτεκτονική, νεύρο, φρεσκάδα, ελλειπτικότητα, αφαίρεση. Θα μπορούσε να είναι θεατρικός μονόλογος ανάμεσα στις σιωπές αγαπημένων, αλλά σε αγκαλιάζει με τρυφερότητα η δύναμη του ποιητικού λόγου. Παρθενία συναισθημάτων από μια έμπειρη γυναίκα. Ένα σαστισμένο κορίτσι πίσω από την συντριβή. Διαισθάνεσαι την αγωνία για άφεση. Ενυπάρχει αίσθηση ιερότητας. Έτσι μας οδηγεί η Σόνια Ζαχαράτου στην Άβυσσο χωρίς κίνδυνο να χαθούμε".

Σταύρος Σταμπόγλης

"Αρχαία αίγλη διατρέχει το πολυμορφικό ποίημα "Παιχνίδι με τον σπάγκο" της Σόνιας Ζαχαράτου, που θραύει τα τεχνητά όρια πρόζας, θεάτρου, δοκιμίου και ποίησης, αναψηλαφώντας την τρυφερότητα, τις απαγορεύσεις και τα ταμπού του αρχέγονου παιδικού παραμυθιού. Η αρχετυπική Μάνα γλιστρά στη ανυπαρξία αφήνοντας πίσω της το οντολογικό ίχνος ενός θηλυκρατούς πένθους και στερώντας την αρχετυπική Κόρη από την παρηγορία του βλέμματος και του αγγίγματος".

Νίκος Ξένιος