Μια πεντάρα για να σωθεί η Ελλάδα

Ένα καταπληκτικό βιβλίο, που αναφέρεται στην κρίση της Ελλάδας και την άδικη εναντίον της αντιμετώπιση των Γερμανών Πολιτικών και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης αλλά μιλά κυρίως για μια άλλη Ευρώπη.
Η γερμανίδα συγγραφέας ξεκινά με ένα παιγνίδι υπολογισμού των υποχρεώσεων της Γερμανίας προς την Ελλάδα λόγω της χρήσεως από τους Γερμανούς ελληνικών λέξεων και επινοήσεων. Μια πεντάρα από την Γερμανία για κάθε τέτοια αναφορά στο γκούγκλ και όπου αλλού θα αρκούσε, ώστε μέσα σε ένα χρόνο η Ελλάδα να συγκεντρώσει τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια Ευρώ που χρειάζεται για να ξεχρεωθεί.
Στην συνέχεια όμως η κα Ζέελινγκ προχωρά σε μια εκ των έσω κριτική της γερμανικής πολιτικής σκηνής και των γερμανικών εφημερίδων και περιοδικών και αναδεικνύει την υποκρισία εκείνων που κατηγορούν την Ελλάδα για διαφθορά και χαλαρότητα.
Τέλος κατηγορεί τους υποστηρικτές της επιβολής μιας «γερμανικού τύπου» ομοιομορφίας στις οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές των Ευρωπαϊκών χωρών, γιατί έτσι θα καταστρεφόταν η πολιτιστική διαφορετικότητα. Αντιθέτως υποστηρίζει την ανάγκη αλληλεγγύης μεταξύ των Ευρωπαϊκών χωρών, προκειμένου να ενισχυθεί η Ευρώπη ως άθροισμα διαφορετικών χωρών που στηρίζονται όμως σε πολλά κοινά χαρακτηριστικά.
Το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί από εμάς τους Έλληνες, όχι μόνο ή κυρίως επειδή κατά κάποιο τρόπο είναι φιλελληνικό. Αξίζει να διαβαστεί, γιατί μας θυμίζει και την δική μας υποχρέωση για μια διαφορετική παιδεία, η οποία μας καθιστά ικανούς να αισθανόμαστε συνέχεια ενός πολιτισμού που ξεκινά από πολύ παλιά αλλά φθάνει έως σήμερα ούτως ή άλλως μέσω των λέξεων, των εθίμων, των ιστορικών τόπων. Μια παιδεία η οποία θα προωθούσε την υγιή εξέλιξη των δημοκρατικών θεσμών, και θα ενίσχυε την αγάπη για την εφευρετικότητα και την εξωστρέφεια, την δυνατότητα αφομοίωσης και δυναμικής μετεξέλιξης των εισαγομένων ιδεών και τεχνολογιών κ.ο.κ.
Τέλος το βιβλίο μας βοηθά να θυμούμαστε, ότι οι φίλοι μας, όπως η συγγραφέας, με την ουσιαστική έννοια του όρου, είναι Ευρωπαίοι και άλλοι που έχουν εν γένει ανθρωπιστική παιδεία και προσβλέπουν προς μια Ευρώπη, της οποίας εμείς δεν αποτελούμε μόνο γεωγραφική ψηφίδα αλλά αναγκαίο πολιτιστικό συστατικό. Και σαν τέτοιοι δεν είναι δυνατόν να σκεπτόμαστε καν την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Οικογένεια αλλά αντιθέτως θα έπρεπε να εργαζόμαστε και να συνεργαζόμαστε με Ευρωπαίους πολίτες, οι οποίοι, όπως η Ελεονόρα Ζέελινγκ, θέλουν μια Ευρώπη πολιτικής και πολιτιστικής, και όχι μόνον οικονομικής, συνένωσης και συνεργασίας.