Εμείς θα ζήσουμε

"Εγώ δεν είμαι ιστορικός για να γράψω ιστορία με το μολύβι. Ό,τι έζησα το έζησα με το σώμα, με την καρδιά, με την ψυχή. Έτσι τα ξέρω και έτσι τα λέω. Για ό,τι δεν έζησα εγώ, ας μιλήσει η ιστορία". Έλεγε η Ντόρα.
Κι έπιασε η ιστορία μολύβι και χαρτί και ζωγράφισε, μαζί με την οικογένεια Παραθυρά, τις πιο φοβερές στιγμές της. Μερικές καλά κρυμμένες, κουκουλωμένες για χρόνια πολλά, ξεκινώντας από το "μακελειό της Βάλτας" τον Φλεβάρη του '44, πηγαίνοντας πίσω στην επανάσταση του 1821 στη Χαλκιδική, περνώντας από τους Βαλκανικούς πολέμους στην περιοχή της Μακεδονίας, μπαίνοντας ανάμεσα σε Βενιζελικούς και Κωνσταντινικούς στον εθνικό διχασμό, ξεσκεπάζοντας την παράδοση του Ρούπελ και την ομηρία του 4ου Σώματος Στρατού στο Γκέρλιτς στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, παίρνοντας μια μικρή ανάσα στην απελευθέρωση από τη Γερμανική κατοχή του '41-'44 κι αμέσως μετά ξεσκίζοντας τις σάρκες της στον εμφύλιο πόλεμο, βογκώντας στα ξερονήσια, κραυγάζοντας, την κάθε αυγή, μαζί με τον ανθό της ελληνικής νεολαίας στα εκτελεστικά αποσπάσματα, για να καταλήξει στην Απριλιανή χούντα και στο σήμερα, φωνάζοντας πως το σήμερα είναι γέννημα του χθες και το αύριο εγγόνι του.