Δεν ήμουν εγώ εκεί...

Η οικογένεια. Μια μικρή κλειστή κοινωνία, ο ορατός ή αθέατος μικρόκοσμος της ύπαρξής μας και ίσως ο πιο καθοριστικός παράγοντας για τη ζωή και την εξέλιξή μας.
Είναι ο χώρος μέσα στον οποίο οι δεσμοί των μελών συχνά μετατρέπονται σε δεσμά. Και είναι ο ίδιος χώρος που μέσα του, συχνά, ανθεί, (ανεξάρτητα από θρησκεία, εθνικότητα, κοινωνική θέση, ρόλο, σχέση με τα υπόλοιπα μέλη, κλπ.), κάθε μορφής σωματική ή λεκτική βία.
Οι απίστευτες καταστάσεις, όποτε αυτές γίνονται ευρύτερα γνωστές, -μιας και οι περισσότερες για ευνόητους ή ανόητους λόγους αποσιωπούνται, γίνονται συχνά βορά του φιλοπερίεργου κοινού στην αρένα της λούμπεν δημοσιογραφίας. "Θα συνηθίσουμε τη βία" λέει σε κάποιο σημείο ο (αντι)ήρωας του έργου.
Οι προσωπικές μας σχέσεις μέσα στην οικογένεια περνούν από φίλτρα όπου οι έννοιες ευθύνη, συνυπευθυνότητα, αμοιβαίες υποχρεώσεις, σεβασμός, αν δεν υπακούν στον άγραφο νόμο της αμοιβαιότητας μοιάζουν εξωπραγματικές και θυμίζουν θεωρίες ανεφάρμοστες.
Από την άλλη, η αγάπη, η τρυφερότητα, η κατανόηση, η στοργή, η καλοσύνη, όταν υπάρχουν και εκφράζονται έστω και μεμονωμένα, αποτελούν τα μοναδικά στοιχεία που επιτρέπουν στην υγιή διατήρηση αλλά και σύσφιξη του ιερού αυτού θεσμού που όλοι ονομάζουμε οικογένεια.
Η υπόθεση του έργου επιδιώκει να επισημάνει τις ιδιαιτερότητες αλλά και τις δυσκολίες που παρουσιάστηκαν στη ζωή μιας οικογένειας και που δεν θα πάψουν ποτέ να αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή και γιατί όχι τροφή για σκέψη.
Έργο επίκαιρο όσο ποτέ στις μέρες μας.