Ο μεγαλομάρτυς Ευστάθιος ο Πλακίδας και οι συν αυτώ

Πριν τους θέσουν εντός του χάλκινου βοδιού, που πλέον ήταν άκρως πυρακτωμένο, παρακάλεσαν να τους αφήσουν να προσευχηθούν. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός των Δυνάμεων, ο,τι απομείνει από τα σώματά μας ευδόκησον να διαφυλαχθούν, και όπου αυτά ευρεθούν και πιστοί παρκαλούν σε δυσκολίες και κινδύνους, δώσε, Κύριε, τη Χάρη Σου εις τα λείψανά μας και ελέησε τους πιστεύοντας. Παρέλαβε δε τις ψυχές μας και ανάπαυσέ μας όπου η Χάρη Σου ευδοκήσει». Εκείνη την ιερά γι'αυτούς στιγμή από Άνωθεν ακούστηκε φωνή: «Θα γίνει ο,τι ζητάς, αθλοφόρε Ευστάθιε. Λόγω του θαρρους της πίστεως και της τόσης υπομονής σας στα παθήματά σας στη γή, έρχεσθε τώρα ν'απολούσετε εις τας αιωνίους μονάς παντοτινή αγαλλίαση, έλεος και χάρη μαζί με τους εκλεκτούς στη Βασιλεία των Ουρανών». Με μια φωνή και μια ψυχή και τα δυο παιδιά πρόσφεραν τη νεανική τους ζωή για την πίστη σ'Εκείνον, που είναι η αιώνια νεότης και η αιώνια άνοιξη, διά να πλέουν μέσα στο αιώνιο φως Του για πάντα. Τόυτο έγινε το 126 μ.Χ.