Ένα παιδί που περπατούσε με τα χέρια

Ασυμβίβαστος, παρορμητικός, με όρεξη για ζωή -παρά τις αντιφάσεις της-, ανίκανος όμως να χωρέσει στο καλούπι για το οποίο προορίζεται, ο Αλέξης βλέπει τον κόσμο από το δικό του πρίσμα. Βρίσκεται πια στο κατώφλι της ενηλικίωσης κι όπως του είναι αδύνατο να συμβιβαστεί, η θάλασσα θα αποδειχθεί η μόνη έξοδος διαφυγής από τη σκληρή πραγματικότητα που τον περιβάλλει.

Η Κατερίνα Ζωγραφάκη βάζει τον νεαρό ήρωά της να αποζητά μια αντεστραμμένη όψη της πραγματικότητας – αυτή στην οποία κινείται είναι ασύμβατη με τις αρχές του με αποτέλεσμα να τον οδηγεί σε αδιέξοδο. Αντιμέτωπος με καταστάσεις που δεν μπορεί να διαχειριστεί –τη σκληρή καθημερινότητα, τον θάνατο, τον φόβο της απόρριψης, το τέλος της εφηβείας που δεν πρόλαβε να του προσφέρει τις χαρές που έπρεπε– και συναισθηματικά αποδυναμωμένος, γεγονός που τον καθιστά ανίκανο να ενταχθεί στον κόσμο των ενηλίκων, εγκαταλείπει την ατελέσφορη προσπάθεια συμβιβασμού του με το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει και τρέπεται σε φυγή. Η απεραντοσύνη της θάλασσας, η ψευδαίσθηση ελευθερίας που δίνει, αφού εκείνη ορίζει την πλεύση, είναι γι` αυτόν η μόνη λύση. Προκειμένου όμως να θέσει τη ζωή του σε νέα βάση είναι απαραίτητο να οριοθετήσει την πραγματικότητά του. Η «μάχη» πρέπει να γίνει σε τόπο αναπόδραστο, κι αυτός ορίζεται από το σκάφος. Ένα σκάφος που αν και μέσο διαφυγής τον παγιδεύει σε αναγκαστική ενδοσκόπηση. Πάνω σε αυτόν τον καμβά και μέχρι τη στιγμή της αναπόφευκτης επιστροφής, ο Αλέξης διαπραγματεύεται τον συμβιβασμό με όσα τον πλήγωσαν, το αμετάκλητο των γεγονότων, κυρίως την αποδοχή της πραγματικότητας και κατ` επέκταση την ενηλικίωσή του.