Τα χάρτινα όνειρα των παιδικών μας χρόνων

Η αναδρομή που κάνει ο Ζωιόπουλος από τους πρώτους τίτλους
μέχρι την τιμητική βράβευσή του από τον Δήμαρχο Αθηναίων με το
Μετάλλιο της Πόλεως του δημιουργού του "Μικρού Ηρωα Γιώργου
Θαλάσση", του Στέλιου Ανεμοδούρα, λίγο πριν ο τελευταίος
αποδημήσει, είναι πλούσια, έντοκη σε συναισθήματα και
αποθησαυριστική της χαμένης νιότης. Διότι το βιβλίο απευθύνεται
σε όσους υπήρξαν κάποτε παιδιά, και πια δεν είναι. Αλλά παιδιά,
που για να έχουν αναμνήσεις από τα αναγνώσματα αυτά, πρέπει να
έχουν γεννηθεί πριν από το 1970. Γιατί μετά τη δεκαετία αυτή,
"το χάρτινο" όνειρο γίνεται "ηλεκτρονικό", οι χάρτινοι ήρωες
γίνονται κινούμενα σχέδια στη μικρή οθόνη της τηλεόρασης, και
όπως δυστυχώς γνωρίζουμε, το ηλεκτρόνιο δεν αφήνει αναμνήσεις.
Σβήνει από τη μνήμη του εγκεφάλου, που λειτουργεί κι αυτή σαν
την οθόνη τηλεόρασης, όπου το ένα πρόγραμμα δεν προστίθεται στο
άλλο (όπως συμβαίνει με ένα φυλλάδιο), αλλά σβήνει από το
επόμενο για να καταλήξει στο τελικό "χιόνι", δηλαδή στην
απουσία αποτυπωμάτων. Ενώ το έντυπο, το χάρτινο, εισχωρεί στα
μνημοτεχνικά μας κύτταρα, αποτυπώνεται γι' αυτό και με τη
νοσταλγία γίνεται "όνειρο", δηλαδή εξωπραγματικό, μιας άλλης
εποχής, περασμένης.