Με την πορφύρα και τον χρωστήρα

Μέσα του 9ου αιώνα. Ο τελευταίος εικονομάχος αυτοκράτορας Θεόφιλος, θρηνώντας την κατάληψη της γενέτειράς του, του Αμορίου, από τους Αραβες και νιώθοντας τα συμπτώματα της ασθένειας, προβαίνει στις τελευταίες αλλά παθιασμένες διώξεις κατά των εικονολατρών. Η εικονόφιλη αυτοκράτειρα Θεοδώρα στέλνει τον ευνοούμενό της Ευδόκιμο στη γενέτειρά της Παφλαγονία. Σκοπός του ταξιδιού του να της φέρει πίσω στη Βασιλεύουσα το οικογενειακό κειμήλιο που είχε κάποτε εμπιστευτεί στη νονά της. Μια σειρά συμπτώσεων, όμως, θα αναγκάσει τον Ευδόκιμο να συνεχίσει το ταξίδι του ώς τη Μονή του Αγίου Σάββα στο Σινά, στα εδάφη της αραβοκρατούμενης πλέον Ιουδαίας.
Σ' εκείνα τα μέρη, σ' ένα λαϊκό πανδοχείο εργάζεται ως παραγιός ο νεαρός Σισίνης, ύστερα από την καταστροφή του εικονόφιλου μοναστηριού που τον φιλοξενούσε. Στο πανδοχείο καταλύουν οδηγοί καραβανιών, ληστές, ψευτοκαλόγεροι, έμποροι απαγορευμένων εικόνων. Εκεί καταλύει και ο Ευδόκιμος μετά το Σινά, αλλά πέφτει θύμα επίθεσης ληστών...
Κυνηγημένος από τους ληστές, ο Σισίνης, δεσμευμένος με όρκο και κρατώντας δεμένο κατάσαρκα ένα ατίμητο μυστικό, εγκαταλείπει το πανδοχείο και με τη βοήθεια του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας φτάνει στην Πόλη, όπου καταφεύγει στο καταγώγιο του Καλλιτράγου και αναμειγνύεται με ένα θίασο πολύγλωσσων και πολυτεχνιτών καλλιτεχνών. Θα γνωρίσει την Παυλή, κόρη ενός αρκτοτρόφου του Ιπποδρόμου, και τον Ευκάρπιο, μυστικό μαθητή του παράνομου αγιογραφείου της Μονής Στουδίου. Αθελά του γίνεται μέρος μιας δολοφονικής συνωμοσίας κατά του αυτοκράτορα και καταλήγει στη φυλακή. Όμως, απροσδόκητες εξελίξεις θα οδηγήσουν στην αυτοπρόσωπη επέμβαση της αυτοκράτειρας, την άνοιξη του 843, παραμονές της οριστικής αναστήλωσης των εικόνων...

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)