Τάδε, έφη... άνθρωπος

Πότε οι λέξεις έχουν αξία; Πότε τα λόγια αποκτούν ξανά το νόηµά τους; Και όταν µιλούν οι άνθρωποι µέσα από την ψυχή τους, τι λένε; Όταν µιλούν και λένε την αλήθεια τους, τι ακούµε όλοι οι υπόλοιποι;

Ο λόγος στις σελίδες του βιβλίου αυτού αφορά την αγάπη για τη ζωή, την ανάγκη να ξαναγίνουµε αθώοι και ανάλαφροι σαν παιδιά, τον αέναο πόθο της ελευθερίας, το πραγµατικό νόηµα της ύπαρξης, την αλήθεια και τον πόνο των καθηµερινών ανθρώπων, το εκτυφλωτικό φως µιας χώρας που βυθίζεται στο σκοτάδι και αναδύεται ξανά σαν φοίνικας µέσα από τις στάχτες της, τη χαµένη τιµή της αγκαλιάς και της τρυφερότητας, τη νοσταλγία που αφορά όχι το παρελθόν αλλά το µέλλον.

Ο Γιάννης Ζουγανέλης σε αυτήν τη συλλογή κειµένων µιλάει για όλα αυτά και για ακόµη περισσότερα. Παίρνει τις λέξεις και, από απλούς ήχους, τις µεταµορφώνει σε µικρές συµπαντικές αλήθειες, τις γεµίζει µε τη σηµασία που µόνο οι αισθήσεις και τα συναισθήµατα µπορούν να τους δώσουν. Κάνει τους προσωπικούς φόβους και τις µύχιες ελπίδες του υπόθεση, νοιάξιµο και ανάταση όλων µας.

Η µουσική του CD που συνοδεύει το βιβλίο –ανθρώπινα υπερκόσµια και σχεδόν διονυσιακά γήινη– χαϊδεύει µε στοργή τις πληγές των λέξεων και καθιστά την ανάγνωση ένα προσωπικό ταξίδι πίσω στον εαυτό µας, στις µελωδίες και στους ρυθµούς που µας (ανα)γεννούν ακόµη κι όταν τους ξεχνάµε.