Φιλοκαλούμεν μετ ανταρσίας

Ωραία, στοχαστικά, σαγηνευτικά και άκρως πολιτικά κείμενα, έμπλεος θαυμασμού για το Άγιο Όρος και το Αγιορείτικο πολίτευμά του της υπακοής και της ταπείνωσης, μας χαρίζει με τούτο το βιβλίο του ο ρέκτης Κ. Ζουράρις. Κείμενα της υπερβολής και του υπερβατικού που τα διακονεί μια γλώσσα ιδιαίτερη, δουλεμένη στην παραμικρή της λεπτομέρεια, διαχρονική αρχαία, μεσαιωνική και νέα, πάντοτε πλουμιστή, σκωπτική και ειρωνική ενίοτε, σοβαρή άλλοτε, ναρκισσευόμενη και αυτεπιδεικνυόμενη κάποτε κάποτε αλλά πάντα μια γλώσσα που δε σε αφήνει να πλήξεις ούτε στιγμή. Εύγε του!
Και η ταμπακιέρα; Ας τη δούμε με τα δικά του λόγια : « Κι όλα τ’ άλλα τα ευαγή μου, αν και κατά κόσμον και για τον κόσμο ‘ελαττώματά’ μου, στους καλόγερους τα χρωστώ: αν, σήμερον, μπορώ και χλευάζω όλο και πιο πολύ τα αξιώματα, αν φοβάμαι όλο και λιγώτερο τον φόβο, αν σαρκάζω γερά πια τον έπαινο του Δήμου, τον τύφο των Ισχυρών, τον αίνο των σταδίων και την ‘σταδιοδρομία’ μου, αν τα φοβερά του κόσμου εμοί ευκαταφρόνητα και τα χρηστά καταγέλαστα, λοιπόν, ναι, εγώ ούτω τοίνην τρέχω…ως ουκ αέρα δέρων, αλλά τρέχω και κοροϊδεύω τους καθωπρεπητζήδες των ‘δημοσίων σχέσεων’, το Μέγαρο της μαϊμούς και τις ‘προοδευτικές δυνάμεις’. Όλα αυτά τα πήρα αντίδωρο από την αγέρωχη ταπείνωση, που μου δίδαξαν οι καλόγεροι, εδώ, στο περιβόλι της Παναγίας, της Πορταΐτισσας, της Ελεούσας, της φοβεράς Προστασίας. Εδώ στην Υπεραναρχία, χλεύασα ‘Αρχές’, κόμματα, αξιώματα.» ( σελ. 172).
Ένα βιβλίο που προσεγγίζει την υπερχιλιετή Αγιορείτικη παράδοση και τον καθ’ ημάς μοναχισμό με το σεβασμό και την αγάπη που τους πρέπει και μας φανερώνει πως πέρα από Βατοπέδια και εκσυχρονισμένους μοναχούς μάνατζερ υπάρχει και το μείζον άλλο Άγιο Όρος, το πραγματικό και αληθινό, που ( αν θέλεις βεβαίως!) μπορεί να σε σώσει…